Η μοντέρνα λογοτεχνία ως πλαστική τέχνη

Ενώ η λογοτεχνία θεωρείται τέχνη του χρόνου, αφού βασίζεται
στον λόγο που εξελίσσεται χρονικά, (τόσο από πλευράς γραφής όσο
και από πλευράς ανάγνωσης), στο βιβλίο αυτό ο Joseph Frank
προσπαθεί να αποδείξει ότι η συγχρονη λογοτεχνία είναι κυρίως
τέχνη του χώρου. Το εγχείρημα αυτό δεν είναι καινούριο: ο
Lessing τον προηγούμενο αιώνα συνέκρινε την ποίηση με την
ζωγραφική, ο Γερμανός Worringer ανέλυσε με όρους ψυχολογικούς
την πολιτισμική επιλογή του νατουραλιστικού και μη
νατουραλιστικού ύφους στις πλαστικές τέχνες, και ο Αγγλος
συγγραφέας T.E. Hulme, επηρεασμένος από τον τελευταίο, ήταν ο
πρώτος που συνειδητοποίησε ότι η λογοτεχνία θα υφίστατο ένα
αντίστοιχο πέρασμα από το νατουραλιστικό μυθιστόρημα στο μη
νατουραλιστικό. Ο Joseph Frank ολοκληρώνει την προσπάθεια αυτή
μελετώντας, υπό το πρίσμα της χωρικής διάρθρωσης του λόγου στη
λογοτεχνία, τα έργα ορισμένων από τους πιο σπουδαίους
συγγραφείς και ποιητές του 20ου αιώνα: του Eliot, του Pound,
του Flaubert, του Joyce, του Proust, της Barnes.