Σουζάνα

Η Σουζάνα θέλει να ταξιδέψει, να γνωρίσει καινούργια πράγματα. Αποχαιρετά το σκύλο της τον Ίκαρο, και φεύγει μόνη με το αεροπλανάκι της. Πετάει πάνω από την πόλη, από θάλασσες, νησιά, λιβάδια, παγωμένες εκτάσεις, ζούγκλες... Πόση ομορφιά! Όμως τι να της κάνει τόση ομορφιά άμα δεν έχει κάποιον να τη μοιραστεί;

Ένα θαυμάσιο, χιουμοριστικό βιβλίο για τη φαντασία, την ομορφιά του κόσμου, αλλά και για τη φιλία.
Η εξαιρετική, ρεαλιστική και ποιητική εικονογράφηση (που αντλεί από την αισθητική των παλιών παιχνιδιών και ιδιαίτερα των κουρδιστών) αποκαλύπτει την ποικιλία και τη θαυμαστή ομορφιά του κόσμου ιδωμένου συνήθως από ψηλά.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Ενα βιβλίο για τα ταξίδια που δεν έγιναν, μα που κρατούν αιχμάλωτες τις καρδιές, είτε μικρών είτε μεγάλων. Σελίδες για τη φιλία αλλά και την ευλογία που είναι η φαντασία.

Βεβαίως, ίσως παρατηρήσει κάποιος: «Καλά, μέσα σ' ένα παιδικό βιβλίο χωρούν όλ' αυτά;» και τότε εμείς θα απαντήσουμε πως ναι, σε ένα καλό παιδικό βιβλίο βρίσκουν εύκολα θέση όλα ετούτα και άλλα πολλά, όπως λ.χ. ωραίος λόγος, αισθαντικότητα, συχνά και εικόνες ενός αίθριου κόσμου, όπως αυτός ξεδιπλώνεται εμπρός στα μάτια των παιδιών και όπως η φαντασία τους τον πλάθει ή τον απαιτεί.

Μα πριν μιλήσουμε για την ιστορία της «Σουζάνας» ας πούμε λίγα λόγια για τους δημιουργούς του βιβλίου: Η συγγραφέας Μαρί - Ανζ Γκιγιόμ είναι Γαλλίδα και τα βιβλία της, για παιδιά αλλά και για ενηλίκους, κυκλοφορούν ευρύτατα αποσπώντας παντού επαίνους. Γράφει, επίσης, διαλόγους για ταινίες κινουμένων σχεδίων. Οι εικονογράφος Φρανσουά Ροκά, πολλές φορές βραβευμένος για τη δουλειά του, την οποία γνωρίσαμε και εμείς χάρη στο υπέροχο «Κίτρινο τρένο» και χάρη στον «Ιησού Μπετς» επίσης (εκδ. «Κάστωρ»), στη «Σουζάνα» ανακαλεί μνήμες από παλιά παιχνίδια, ιδιαίτερα παιχνίδια κουρδιστά, με τις απαλές καμπύλες, τα θερμά χρώματα, τα υπερμεγέθη μάτια, τα φιλικά οχήματα. Εδώ μάλιστα ο εικονογράφος είναι καταπληκτικός, σαν να ήταν συνταξιδιώτης με τη Σουζάνα μες στο μονοθέσιο αεροπλανάκι, όταν ζωγράφιζε το όνειρο του κοριτσιού.

Το όνειρο του κοριτσιού ήταν το ταξίδι. Οχι βεβαίως ο τουρισμός, ταξίδι για τη γνώση, την περιπέτεια, τη χαρά στη θέαση του άγνωστου κόσμου. Ζούγκλες και αρχαία χιονισμένα βουνά, λίμνες και χιλιόχρονα δέντρα, ζώα λυγερά και πουλιά με αστραφτερό φτέρωμα, σύννεφα δαντελωτά και πορφυρά ευωδιαστά λουλούδια, γαλήνια νησιά και ηλιοβασιλέματα στην άκρη του κόσμου. Α, ταξίδι της ψυχής. Και προπαντός μοναχικό. Γι' αυτό ένα πρωί απευθύνεται στον Ικαρο, τον σκύλο της, τον πιο κοντινό της φίλο: «Θα φύγω ολομόναχη με το αεροπλάνο, θα πάω πολύ μακριά, στην άκρη του κόσμου». Μιλά σιγά, φοβάται μην ακουστεί από τους γονείς της και τότε -συμφορά- θα την έστελναν στην ηλικιωμένη θεία της που μαγειρεύει συνέχεια κουνουπίδι. Ο Ικαρος κατάλαβε. Η Σουζάνα φεύγει. Τακτοποιεί στη βαλίτσα ρούχα χειμωνιάτικα και ρούχα καλοκαιρινά, το αδιάβροχό της, μια φωτογραφία του σκύλου, και του υπόσχεται ότι θα του διηγηθεί τα πάντα μόλις επιστρέψει. Εκείνος ανήσυχος κοιτά το αεροπλανάκι να απογειώνεται με τη φιλενάδα του μέσα, που ξεκινά για την άκρη του κόσμου. Η πόλη της από ψηλά είναι γεμάτη μυρμηγκάκια και θάλασσα, εκεί όπου σμίγει με τα βουνά αλλάζει χίλια χρώματα. Κάποτε είχε ονειρευτεί πως ήταν γλάρος, και τώρα να που έγινε. Και πόσο όμορφο είναι το ελληνικό νησί, κάτασπρο και γαλανό και με τις ταράτσες γεμάτες σκύλους και γάτες παρεούλα στη λιακάδα. Να θυμηθεί να το πει στον Ικαρο που έχει προβλήματα με τη γάτα της γειτονιάς. Αγναντεύει πράσινους κάμπους, λίμνες και ποτάμια, ερήμους με χρυσή άμμο, πελώρια άγνωστα λουλούδια, χαζεύει πιγκουίνους και κροκόδειλους και αργότερα, όταν χαράζει, θαμπώνεται με το Κιλιμάντζαρο που ροδίζει. Στην απέραντη πεδιάδα δύο καμηλοπαρδάλεις έχουν δέσει τους λαιμούς τους κόμπο. Αλλά, αχ, και να 'χε μαζί της τον Ικαρο. Τόση ομορφιά πώς να τη χαρεί ολομόναχη; Καγκουρό και φοίνικες, μωρά ζώων και φώκιες κι ένα μικροσκοπικό πουλί που πετά για την Αφρική δίχως στάση. Η Σουζάνα το χειροκροτεί. Επειτα θλίβεται. Την ξενιτιά δεν την μπορεί άλλο, κι ας της πρόσφερε τόσα. Πάνω από το σπίτι της γράφει με καπνό στον ουρανό «Ικαρε, εγώ είμαι!» Εκείνος την αναζητούσε κάθε πρωί ανάμεσα στα σύννεφα, ήταν σίγουρος πως θα γυρνούσε από τα όνειρά της που της έγνεφαν να φύγει μαζί τους. Ηλικία 5-8 ετών.



ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 13/06/2008