Το τανγκό του Σατανά

Ένα απομονωμένο χωριό βυθισμένο στην εγκατάλειψη και την παρακμή, στα βάθη μιας ουγγρικής πεδιάδας που τη σαρώνει ο άνεμος και η αδιάκοπη βροχή. Παντού λάσπη, αγέλες σκύλων τριγυρίζουν και οι λιγοστοί κάτοικοι φυτοζωούν? ανάμεσά τους, ένας γιατρός χωρίς ασθενείς κι ένας δάσκαλος χωρίς μαθητές. Χωρίς δουλειά, παλεύουν ο ένας εναντίον του άλλου και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω της ίντριγκας, της προδοσίας, της απιστίας, νιώθοντας βαθιά απόγνωση. Κάθε προσπάθεια φυγής είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων. Ο κομμουνισμός έχει καταρρεύσει, η πίστη στον Θεό και στις ιδεολογίες έχει κλονιστεί. Και νά, ξαφνικά, δύο άντρες, που όλοι πίστευαν ότι είναι νεκροί, επανεμφανίζονται. Φως στο σκοτάδι. Ο ένας από τους δύο, παρά τη διαβολική του εμφάνιση, γίνεται δεκτός ως ο «μεσσίας» που θα τους σώσει από τον αφανισμό. Περιμένουν, αγωνιούν και ελπίζουν. Έχουν την αίσθηση μιας επικείμενης αποκάλυψης. Τη φοβούνται και την επιθυμούν. Το Τανγκό του Σατανά είναι ο κωμικοτραγικός χορός μιας λύτρωσης που δεν έρχεται ποτέ, ένα ποιητικό ταξίδι για την αναζήτηση της αλήθειας, ένα κείμενο που ξεχειλίζει από συμπόνια και ανθρωπιά για τη μηδαμινή κουκκίδα που συνιστά η ύπαρξή μας μέσα σ’ έναν χαοτικό κόσμο.

***

Το Τανγκό του Σατανά είναι ένα κολοσσιαίο μυθιστόρημα: συμπαγές, έξυπνα δομημένο, συχνά συνταρακτικό, με ένα όραμα που συναρπάζει. Σκληρό, αμείλικτο και σε τέτοιο βαθμό ζοφερό που συχνά γίνεται κωμικό. Ο Κρασναχορκάι είναι ένας οραματιστής συγγραφέας.

Theo Tait, The Guardian

Μεθυστικό και εύθυμο, σκοτεινό αλλά όμορφο, το Τανγκό του Σατανά είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα που καταφέρνει όχι μόνο να μιλήσει στην εποχή του, αλλά και να την υπερβεί.

Beth Jones, The Telegraph

Αυτό που σε συγκλονίζει στη γραφή του Κρασναχορκάι είναι ότι έχει δημιουργήσει ένα δικό του, πρωτότυπο είδος αφήγησης – και το έργο που σε στοιχειώνει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είναι το πρώτο του, το Τανγκό του Σατανά. Δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο στη σύγχρονη λογοτεχνία.

Adam Thirwell, The New York Review of Books

Η ανεξάντλητη αλλά κλειστοφοβική πρόζα του Κρασναχορκάι, με τις μακριές, πυκνές, συνεστραμμένες προτάσεις της που μοιάζουν με σφιχτό σκοινί ανάμεσα στην κοινοτοπία και την αποκάλυψη, τοποθετεί τον συγγραφέα στο επίπεδο του Μπέκετ, του Μπέρνχαρτ και του Κάφκα.

James Hopkin, The Independent

Οι σπειροειδείς φράσεις του Κρασναχορκάι εξυπηρετούν πολλαπλούς σκοπούς. Του επιτρέπουν να διεισδύσει στην αυταπατώμενη συνείδηση των χαρακτήρων και να φτάσει σε συναισθήματα και σκέψεις που οι ίδιοι αδυνατούν να αναγνωρίσουν ή να εκφράσουν. Του δίνουν όμως και τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει το μεγάλο ζήτημα της ύστερης νεωτερικότητας: Πώς μπορεί κανείς να δημιουργήσει τέχνη από έναν άνευ νοήματος κόσμο;

Jonathan Beckman, New Statesman

Ο Κρασναχορκάι μάς προσφέρει ιστορίες που ανανεώνονται ακατάπαυστα και παραμένουν προκλητικά αξεδιάλυτες. Σαγηνευτικές, ευχάριστα παράξενες και, τελικά, σημαντικότερες από τους κόσμους στους οποίους διαδραματίζονται.

Jacob Silverman, The New York Times

Βαθιά συνταρακτικό.

JamesWood, The New Yorker