Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε

Για σένα που απορείς, για σένα που θυμώνεις μαζί μου, θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι κι έτσι όπως το λες. Μπορεί να υπήρξα άβουλη. Ίσως και αθώα. Ίσως να είμαι πράγματι μια γυναίκα μπαρόκ. Μπορεί να πίστεψα αβασάνιστα τις κοινότοπες συνταγές ευτυχίας, απλώς επειδή ήθελα απελπισμένα να πιστέψω. Δεν μετανιώνω για ό,τι πρόσφερα ούτε και για τα άλλα μετανιώνω. Κάθε πράξη έχει κι ένα τίμημα. Η Στέλλα όμως έχει δίκιο. Εγώ η ίδια χάλκεψα τις αλυσίδες μου, ο Αντρέας δεν έφταιξε σε τίποτα. Ναι. Ξέρω πως ίσως έπρεπε να είχα σκίσει μόνη μου τη σελίδα της ζωής μου που γράφει «πρόλογος» πριν ξεκινήσω το πρώτο κεφάλαιο. Θα' ταν μια πράξη ηρωική, όπως εκείνες του Γιάννη. Και η Μίρκα; Πού χαθήκαμε; Σε ποια στροφή, τίνος σκοτεινού δρόμου; Για κοίτα, έξω απ' το παράθυρο ο ουρανός ξαστέρωσε. Η μέρα μεγαλώνει και -τι περίεργο!- σαν να μου φαίνεται πως από μακριά ακούγεται ένα μεθυστικό τραγούδι, όπως εκείνα τα μακρόσυρτα, όλο προσμονή και υπόσχεση τραγούδια, που τραγουδούν τα βράδια στην έρημο οι καμηλιέρηδες.