Antifascist 77

Πρέπει να σας πω πως ζούσα την ατυχία μου: Ετούτο το μίζερο οπισθοδρομικο νησί κάπως είχε καταφέρει να τη βγάλει καθαρή από τα κοσμογονικά γεγονότα του ’68, κι εγώ ένιωθα πως κάπου κάπως κάποιοι μου την είχανε φέρει κανονικά. Αποζητούσα σκληροπυρηνικ” δράση και την αποζητούσα απεγνωσμένα. Δε λέω, καλές ήταν οι διαδηλώσεις να πέφτουν τίποτα φάπες και τα γνωστά. Αλλά αυτό που έψαχνα εγώ ητα\ τεράστια μπάχαλα, λεηλασίες, φωτιές, οδοφράγματα, ολόκληρο το επαναστατικό πακέτο, κομπλέ και με φιόγκο απο πάνω. Αυτό που πίστευα εκείνη την εποχή για την πολυσυζητημένη «πρωτοπορία», τους φοιτητές, ήταν πως είναι ενα μάτσο μαλακισμένα που φοβούνται τις κατώτερες τάξεις εκατό φορές περισσότερο απ’ όσο φοβούνται το κράτος. Οσο για την συντηρητική εργατική τάξη, τα ίδια σκατά και αυτοί. Μες την ανυπομονησία μου, οι εργάτες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, φάνταζαν σαν τεράστια ρατσιστικά καθίκια που δελ κάνουν άλλη δουλειά απ’ το να χύνουλ τα σάλια τους στις μπότες του επιστάτη. Όπως καταλάβαινα τα πράγματα, αυτοί οι μαλάκες ούτε μπορούσαν, ούτε κα είχαν καμιά διάθεση να τα βάλουν ut τον καπιταλισμό για να «εκπληρώσοι^ τον ιστορικό τους ρόλο». Είχα εναποθε-σει τις ελπίδες μου στην άγρια νεολαία, στους περιθωριοποιημένους, στην αντικουλτούρα, στους εκμεταλλευόμενους μαύρους, μαζί με καθένα ή καθεμία ομα-δα που ασφυκτιά μέσα στον κομφορμισμό, την εκμετάλλευση και τη γενική αλαζονεία εκείνων που κυβερνούλ τις ζωές τους.

ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΔΕΚΑΕΦΤΑ, ΟΛΑ ΠΙΘΑΝΑ ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ.