Αρχές του δικαίου αποδείξεως στην πολιτική δίκη

Κατά τη διαχείριση των πηγών κινδύνου της σύγχρονης τεχνολογίας αυξάνουν οι πιθανότητες δυσχερειών στον καταλογισμό ευθυνών από άστοχες πράξεις ή παραλείψεις και λόγω των αποδεικτικών δυσχερειών. Έτσι, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα αποδείξεως κινδυνεύει. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο νομικός, είτε θα προχωρήσει στην ανεύρεση λύσεων περιπτωσιολογικά, ισορροπώντας απλώς αντιτιθέμενα συμφέροντα, είτε θα έχει ως αφετηρία αρχές του δικαίου, όπως έχουν καταγραφεί στο Σύνταγμα ή σε νόμους με αφηρημένης διατυπώσεως διατάξεις.
Τη δεύτερη λύση υιοθέτησε το ελληνικό δίκαιο. Το εφικτό του νομικού προσδιορισμού της αποδεικτέας προτάσεως, η σημασία των αποδεικτικών λόγων, η δέσμευση της δικαστικής κρίσεως από τους κανόνες της νοήσεως, το μέτρο αποδείξεως και η κατά κανόνα περιορισμένη, παρά τις αντίθετες διεθνείς τάσεις, ελευθερία του δικαστή στην επιλογή και εκτίμηση μέσων αποδείξεως, καθώς και η σαφής, παρά τη γενικότητα, νομοθετική διάταξη για την αντιμετώπιση ενός non liquet, αποτελούν θέσεις του νομοθέτη που προκάλεσαν ιδιαίτερη συζήτηση και αμφισβήτηση σε θεωρία και νομολογία. Τον προβληματισμό εντείνουν η έλλειψη γενικού νομοθετημένου ορίου στην επιλογή άτυπων αποδεικτικών μέσων, όπως προκύπτει από τη σύγκριση για παράδειγμα των άρθρ. 270 παρ. 2 και 650 παρ 1 ΚΠολΔ.
Στο διάλογο για τα παραπάνω ζητήματα προσπαθεί να συνεισφέρει η παρούσα εργασία.