Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας

Ο κουρέας έμεινε άναυδος νιώθοντας, πως η λεκτική μονομαχία των δύο τραγωδών, του γηραιού και του νεαρού, είχε φθάσει πλέον στο κατακόρυφο.
«Είμαι ο πρώτος που επινόησα γυναικείο ρόλο στο θέατρο!» απάντησε υπερήφανα ο Φρύνιχος.
«Τι εφεύρεση! Τι εφεύρεση!» έκανε ειρωνικά ο νεαρός.
«Άσκημη κριτική κάνεις για το έργο μου, αναπτυσσόμενε. Ούτε ο Θέσπις δε σκέφθηκε αυτή την καινοτομία. Εσύ, αντίθετα, το μόνο που έφερες στη σκηνή, είναι οι βροντές και οι κεραυνοί!»
Ο νεαρός έγινε ασυγκράτητος. «Χρησιμοποίησα και δεύτερο άτομο στο ρόλο του υποκριτή, ενώ υπήρχε μόνο ένας! Περιόρισα τα χορικά μέρη της τραγωδίας, κάτι που δεν το σκέφθηκε κανείς, από σας! Είναι δυνατόν να στήσεις θεατρική παράσταση, με ισοδύναμα τα διαλογικά και τα χορικά μέρη;»
«Είναι η γνώμη σου», απάντησε ο Φρύνιχος.
«Αργά ή γρήγορα, όλοι μας, θα καταλήξουμε να δημιουργούμε τριλογίες και όχι μικρά αυτοτελή δράματα».
«Ποιον προσπαθείς να αναπαραστήσεις;» φώναξε έξαλλος, ο Φρύνιχος. Τον έδειξε. «Αναιδή, Αισχύλε και από τη θάλασσα να αναδυθείς, ξαφνικά, κρατώντας τρίαινα, Ποσειδώνας δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ σου!»
«Ούτε και σύ, μπορείς να γίνεις Δίας, ακόμη κι αν σου βάλουν κεραυνό, στο χέρι!»

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου