Ο τελευταίος της συντεχνίας

«Λοιπόν, γυρόλογε», άκουσε τον πρώτο δικαστή, «έχουνε διαπιστωθεί ορισμένα εγγενή ή επίκτητα ελαττώματά σου, θα έλεγα αξιόμεμπτα…» Σώπασε λίγες στιγμές κοιτάζοντας τον έντονα. Το ίδιο έκαναν κι οι υπόλοιποι εκατόν είκοσι εφτά δικαστές. Ο Γιάκομπ ένιωσε διάτρητος από τις σουβλερές ματιές τούς. Θυμήθηκε -τι παράξενο, όχι, όχι παράλογο- εκείνα τα τρύπια παλιά τυριά (τώρα δεν υπήρχαν) που τα έλεγαν γραβιέρες…Ναί, έτσι αισθανόταν, τρύπιος και κίτρινος όχι από φόβο αλλά από έλλειψη άμυνας. 'Ενα κομμάτι παλαιό τυρί απέναντι σε εκατόν είκοσι οχτώ ποντικούς, κίτρινο κι ανυπεράσπιστο. Ο τελαυταίος της συντεχνίας περιπλανιέται σ' έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι και το φυσικό τοπίο μαραζώνουν. Η φύση αποσύρει σιγά σιγά τα είδη της και η σκληρότητα - έλλειψη αλλά και απαγόρευση των συναισθμάτων - χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο ήρωας του έργου με το ανώφελο και άχρηστο πλέον επαγγελμά του -είναι γυρολόγος- αποτελεί μια χτυπητή παραφωνία. Καταλήγει σε ηθελημένη απομόνωση, ακολουθώντας το ένστικτο και την καρδιά του. 'Η απελπισμένη αυτή πράξη του ίσως να είναι τελικά η μοναδική ελπίδα της άρρωστης εξαθλιωμένης ανθρωπότητας.