Ξαναβλέποντας τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο Ι

Ξαναβλέποντας τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο συνειδητοποιούμε για μια ακόμη φορά τη ραγδαία αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, αλλά συγχρόνως και την εξέλιξη, μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, της αισθητικής και, ειδικότερα, της κινηματογραφικής θεωρίας.
Το καινούργιο ενδιαφέρον για τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο εκπηγάζει από την υπόθεση ότι είναι "πολιτισμικά σημαντικός", ότι δηλαδή, άσχετα από την όποια καλλιτεχνική του αξία, αποτελεί ένα σώμα ταινιών πλήρες πολιτισμικών σημασιών για την κοινωνία της εποχής του. Η σκοπιά από αισθητική και ιδεολογική γίνεται περισσότερο πολιτισμική και επιστημονική, από κριτική και αξιολογική γίνεται περιγραφική και ερμηνευτική.
Πεποίθησή μας είναι ότι ο Παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος πράγματι σχετίζεται με την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του, όχι όμως σαν καθρέφτης που την αντανακλά αναπαραστατικά, αλλά σαν μαγική εικόνα, που πρέπει να βρεις τον κωδικό της για να την κατανοήσεις. Κι ακόμα, ότι η πραγματικότητα αυτή δεν είναι τόσο η πραγματικότητα των πραγμάτων και των γεγονότων, όσο των επιθυμιών, των φαντασιώσεων και των ονείρων.