Σενάριο αγωνίας

Οι κινήσεις του Σύντεϋ Μπάρτλεμπυ, συγγραφέα στο επάγγελμα, ήταν ιδιαίτερα προσεκτικές. Αξημέρωτα ακόμη, φόρτωσε το τυλιγμένο χαλί του σαλονιού του στο αυτοκίνητο. Θα το έθαβε ανενόχλητος κάπου στο δάσος. Θα απαλλασσόταν μια για πάντα από το παρελθόν.
Βεβαιωμένος πως δεν τον είδε κανείς, ετοιμαζόταν να αναχωρήσει όταν αισθάνθηκε το βάρος δυο ματιών να πέφτει, εξεταστικά, πάνω του. Ίσως η ιδιόρρυθμη και γηραιά κυρία Λίλιμπανκς, να τον παρακολουθούσε με τα κιάλια της, από το απομακρυσμένο σπίτι στο βάθος! Ίσως να ήταν, άθελά της, η μοναδική αυτόπτης μάρτυς!
Ο Μπάρτλεμπυ ωστόσο, πλημμυρισμένος από πρωτόγνωρα αισθήματα, δίνει μεγαλύτερη σημασία σ’ αυτά, παρά στην ηθική διάσταση της πράξης του! Και συνεχίζει άφοβα… Άφοβα, γιατί όλα τα έχει προσχεδιάσει τέλεια. Ακόμα και την ύπαρξη ενός μάρτυρα κατηγορίας! Αργότερα θα καταγράψει την εμπειρία του, ίσως σε μια ιστορία ή σ’ ένα «Σενάριο αγωνίας», το οποίο ενδεχομένως πουλήσει και στην τηλεόραση.
Τα πάντα βλέπετε εξαρτώνται από την πρέπουσα στάση. Και, ποιος μπορεί να κατηγορήσει τη στάση ή τη φαντασία ενός συγγραφέα, ακόμα κι όταν πίσω από το έργο του κρύβεται μια ωμή πραγματικότητα;
Η Πατρίτσια Χάισμιθ με το «Σενάριο αγωνίας» της, απαλλάσσει έντεχνα, εμάς τους αναγνώστες, από οποιαδήποτε κατηγορία απόκρυψης στοιχείων, ή έμμεσης συνέργειας σε δολοφονία! Ο τρόπος της, αναμφισβήτητα, θαυμαστός!