Ανθολογία ελληνικού διηγήματος του 20ού αιώνα

Επιμέλεια: Θανάσης Θ. Νιάρχος

Κείμενα: Τηλέμαχος Αλαβέρας, Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Έλλη Αλεξίου, Πέτρος Αμπατζόγλου, Μέλπω Αξιώτη, Ρένος Αποστολίδης, Βασίλης Βασιλικός, Ηλίας Βενέζης, Γ. Μ. Βιζυηνός, Δημήτριος Βικέλας, Δημοσθένης Βουτυράς, Αλκιβιάδης Γιαννόπουλος, Τατιάνα Γκρίτση Μιλλιέξ, Πέτρος Γλέζος, Γεράσιμος Γρηγόρης, Σωτήρης Δημητρίου, Στρατής Δούκας, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Ιουλία Ιατρίδη, Γιώργος Ιωάννου, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Τόλης Καζαντζής, Μ. Καραγάτσης, Ανδρέας Καρκαβίτσας, Ιωάννης Κονδυλάκης, Μάρκος Λαζαρίδης, Μενέλαος Λουντέμης, Χριστόφορος Μηλιώνης, Κωστούλα Μητροπούλου, Μιχαήλ Μητσάκης, Στράτης Μυριβήλης, Λιλίκα Νάκου, Δημήτρης Νόλλας, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Κατίνα Γ. Παπά, Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Έλλη Παπαδημητρίου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Όμηρος Πέλλας, Σπύρος Πλασκοβίτης, Εμμανουήλ Ροΐδης, Αντώνης Σαμαράκης, κ.ά.







Μια ανθολογία ελληνικού διηγήματος του εικοστού αιώνα είναι, εκ των πραγμάτων, ένα εγχείρημα συνολικού χαρακτήρα. Οφείλει να αποτυπώνει μέσα από κατασταλαγμένες μορφές τόσο τις περιπέτειες της γραφής όσο και της γλώσσας αλλά και της χώρας που ανέδειξε τους επιλεγμένους διηγηματογράφους. Όσο απαραίτητοι είναι σε μια ανθολογία οι δημιουργοί-αγκωνάρια, οι δημιουργοί που σ’ αυτούς αναφερόμαστε αυθόρμητα, σχεδόν χωρίς σκέψη, άλλο τόσο ενδυναμώνουν την ανθολογία αυτή οι δημιουργοί ήσσονος σημασίας. Οι συγγραφείς δηλαδή που αποτυπώνουν «στιγμές» και «εικόνες» ταπεινές και φαινομενικά ασήμαντες, που συχνά ξεφεύγουν από τον χείμαρρο των καταστάσεων που αναδεικνύουν τα κορυφαία μεγέθη. Και στη μία και στην άλλη περίσταση πρόκειται για δημιουργούς που η ιστορία της λογοτεχνίας έχει ήδη κατακυρώσει. Γιατί μια ανθολογία που φιλοδοξεί να περικλείσει έναν αιώνα δεν είναι δυνατόν να αναφέρεται σε πειραματικές, ανιχνευτικές τάσεις, αλλά μονάχα σε ό,τι έχει ήδη καταξιώσει ο χρόνος και η μνήμη.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου