0
Your Καλαθι
Χρήστος Ν. Χρηστάκης- Με τα μάτια του Κυρίου «και»
Έκπτωση
10%
10%
Περιγραφή
Ένα ταξίδι ανακάλυψης, όχι μια αλλά πολλές ματιές που φέρνουν στο φως το πώς κατάφερε και χώρεσε σε μια ζωή όλα του τα πάθη και τις αγάπες ο «κύριος Kαι», ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες οφθαλμιάτρους.
«Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν συνίσταται στην αναζήτηση
νέων τοπίων,αλλά στο να έχεις ασυνήθιστα μάτια»
ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ
Το βιβλίο «Χρήστος Ν. Χρηστάκης. Με τα μάτια του κύριου “Και”», μία έκδοση του ΟΜΜΑ / Οφθαλμολογικό Ινστιτούτο Αθηνών, θα μπορούσε να είναι μια βιογραφία. Όμως δεν είναι. Πιο σωστά, είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης, όχι μία αλλά πολλές ματιές που φέρνουν στο φως το πώς κατάφερε και χώρεσε σε μια ζωή όλα του τα πάθη και τις αγάπες ο «κύριος Kαι», ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες οφθαλμιάτρους, ένας έφηβος ενενήντα (μόλις) χρόνων χωρίς όρια, η ίδια η χαρά της ζωής: ο Δρ Χρήστος Ν. Χρηστάκης.
Το παρατσούκλι «κύριος Και», τού το κόλλησε ο νονός του, Αλέξανδρος Βαμβέτσος, όταν διάβασε τα αποτελέσματα των επιτυχόντων στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Ιατρική. Ο Χρηστάκης έδινε από πείσμα για δεύτερη φορά κι όπως λέει ο ίδιος: «Απογοητεύτηκα που δεν πέτυχα την πρώτη φορά, αλλά και πείσμωσα. Δεν σταμάτησα. Έδωσα εξετάσεις για δεύτερη φορά. Περάσαμε 113. Στην Ιατρική Θεσσαλονίκης. Εγώ ήμουν ο 113ος! Κι όπως διαβάζαμε στην εφημερίδα τα ονόματα των επιτυχόντων, μετά το προτελευταίο όνομα είδαμε: “και Χρήστος Χρηστάκης”. Ήταν τότε που πήρε τηλέφωνο ο νονός μου, ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος, τον πατέρα μου και του είπε: “Αν και ο γιος σου μπήκε ως “κύριος Και”, συγχαρητήρια».
Ο Χρήστος Ν. Χρηστάκης ήταν (και είναι) άνθρωπος του πάθους! Με τη δουλειά του, τις κόρες του, τη γυναίκα του, τους φίλους του, το χορό, τη μουσική, τη θάλασσα, την ιστιοπλοΐα. Έβλεπε και ζούσε τον κόσμο αλλιώς. Και μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται απαντώντας σε δεκάδες ερωτήσεις, μετά από ατέρμονες συζητήσεις με τη δημοσιογράφο Μελίνα Αδαμοπούλου. «Δεν είμαι κανένα αστέρι», λέει ο ίδιος για τον εαυτό του. «Είμαι ένας κοινός άνθρωπος που έζησε μία μάλλον κοινή ζωή και που έγινε γιατρός από αγάπη για τον άνθρωπο».
Ο ορισμός του «γιατρού» από τον Αγγλοϊρλανδό οφθαλμίατρο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, τον συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς, θα στριφογυρίζει στο μυαλό σας όσο θα «ακούτε» τον κύριο Χρηστάκη μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να μιλάει χαμηλόφωνα για τις «περγαμηνές» του, χωρίς ίχνος πίκρας, αλλά και χωρίς κανένα κομπασμό: «Γιατρός, μέχρι πριν από λίγο καιρό, ήταν ένας άτρωτος, λίγο απόμακρος, μικρός θεός που έχει στα χέρια του την υγεία και ενίοτε την ίδια τη ζωή μας». O γιατρός Χρηστάκης είναι ένα κράμα παλιού καλού αλλά και αντισυμβατικού σύγχρονου γιατρού, που αναζητά και βρίσκει την ισορροπία ανάμεσα στον παρόντα χρόνο και τη δύση ενός χρόνου παρελθόντος. Όπως γράφει η Μελίνα Αδαμοπούλου: «Αγαπάει τους ανθρώπους ο “κύριος Kαι”. Αυτή ήταν η δική μου αίσθηση, όταν του πρωτοέσφιξα το χέρι. Ίσως γιατί από παιδί, όπως θα μου έλεγε ο ίδιος αργότερα σε μια από τις κουβέντες μας, έβλεπε παντού την ομορφιά. Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό του Γενάρη, όταν για πρώτη φορά πήγα να τον συναντήσω. Σ’ όλη τη διαδρομή μου προς το σπίτι του στην Πολιτεία, το μυαλό μου έφτιαχνε εικόνες, έπλαθε σενάρια, προσπαθούσε να αποφορτιστεί από τα αυτονόητα, ανέτρεπε κλισέ. Μαζί θα ξετυλίγαμε, μέρα-μέρα, το κουβάρι της ζωής και της καριέρας του. Θα γυρίζαμε πίσω πολλά χρόνια. Μέσα από τις λέξεις θα ενώναμε ένα-ένα τα μικρά και τα μεγάλα κομμάτια ενός παζλ που θα μας πήγαινε πίσω 90 χρόνια. Του παζλ της ζωής ενός 90άρη έφηβου, ενός ερωτευμένου με την επιστήμη του γιατρού, που δεν είχε ποτέ την αγωνία της κορυφής, που πιστεύει πως η Ιατρική είναι σκυταλοδρομία, που υπήρξε πρωταθλητής στο ροκ εν ρολ, που οι νεότεροι συνάδελφοί του τον αποκαλούν “δάσκαλο” και τον θεωρούν μέντορά τους, που αγάπησε τις γυναίκες αλλά που λάτρεψε τη γυναίκα του, που καμαρώνει τις δυο του κόρες μα και το Οφθαλμολογικό Ινστιτούτο, και που σήμερα, σαν άλλος Δον Κιχώτης, ζει με τον δικό του Σάντσο Πάντσα, τον Πέτρο, σ’ ένα σπίτι γεμάτο φωτογραφίες, μετάλλια και αναμνήσεις».
Στο βιβλίο «Χρήστος Ν. Χρηστάκης. Με τα μάτια του κύριου “Και”» πρωταγωνιστούν τα μάτια. Μέσα από φράσεις και αποφθέγματα του Μαρσέλ Προυστ, του Ίρβιν Γιάλομ, του Μπομπ Μάρλεϊ, της Σύλβια Πλαθ, του Ανρί Μπεργκσόν. Και πώς αλλιώς αφού αυτά είναι το «παράθυρο» στην ψυχή. «Έγινα οφθαλμίατρος για να κοιτάζω τα μάτια των συνανθρώπων μου», επαναλαμβάνει συχνά ο Χρήστος Ν. Χρηστάκης. «Για να βλέπω μέσα απ' αυτά το "ευχαριστώ". Άλλωστε, αυτά τα μάτια είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας όλων μας των συναισθημάτων».
«Το πραγματικό ταξίδι της ανακάλυψης δεν συνίσταται στην αναζήτηση
νέων τοπίων,αλλά στο να έχεις ασυνήθιστα μάτια»
ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ
Το βιβλίο «Χρήστος Ν. Χρηστάκης. Με τα μάτια του κύριου “Και”», μία έκδοση του ΟΜΜΑ / Οφθαλμολογικό Ινστιτούτο Αθηνών, θα μπορούσε να είναι μια βιογραφία. Όμως δεν είναι. Πιο σωστά, είναι ένα ταξίδι ανακάλυψης, όχι μία αλλά πολλές ματιές που φέρνουν στο φως το πώς κατάφερε και χώρεσε σε μια ζωή όλα του τα πάθη και τις αγάπες ο «κύριος Kαι», ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες οφθαλμιάτρους, ένας έφηβος ενενήντα (μόλις) χρόνων χωρίς όρια, η ίδια η χαρά της ζωής: ο Δρ Χρήστος Ν. Χρηστάκης.
Το παρατσούκλι «κύριος Και», τού το κόλλησε ο νονός του, Αλέξανδρος Βαμβέτσος, όταν διάβασε τα αποτελέσματα των επιτυχόντων στις εισαγωγικές εξετάσεις για την Ιατρική. Ο Χρηστάκης έδινε από πείσμα για δεύτερη φορά κι όπως λέει ο ίδιος: «Απογοητεύτηκα που δεν πέτυχα την πρώτη φορά, αλλά και πείσμωσα. Δεν σταμάτησα. Έδωσα εξετάσεις για δεύτερη φορά. Περάσαμε 113. Στην Ιατρική Θεσσαλονίκης. Εγώ ήμουν ο 113ος! Κι όπως διαβάζαμε στην εφημερίδα τα ονόματα των επιτυχόντων, μετά το προτελευταίο όνομα είδαμε: “και Χρήστος Χρηστάκης”. Ήταν τότε που πήρε τηλέφωνο ο νονός μου, ο Αλέξανδρος Βαμβέτσος, τον πατέρα μου και του είπε: “Αν και ο γιος σου μπήκε ως “κύριος Και”, συγχαρητήρια».
Ο Χρήστος Ν. Χρηστάκης ήταν (και είναι) άνθρωπος του πάθους! Με τη δουλειά του, τις κόρες του, τη γυναίκα του, τους φίλους του, το χορό, τη μουσική, τη θάλασσα, την ιστιοπλοΐα. Έβλεπε και ζούσε τον κόσμο αλλιώς. Και μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου, αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται απαντώντας σε δεκάδες ερωτήσεις, μετά από ατέρμονες συζητήσεις με τη δημοσιογράφο Μελίνα Αδαμοπούλου. «Δεν είμαι κανένα αστέρι», λέει ο ίδιος για τον εαυτό του. «Είμαι ένας κοινός άνθρωπος που έζησε μία μάλλον κοινή ζωή και που έγινε γιατρός από αγάπη για τον άνθρωπο».
Ο ορισμός του «γιατρού» από τον Αγγλοϊρλανδό οφθαλμίατρο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, τον συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς, θα στριφογυρίζει στο μυαλό σας όσο θα «ακούτε» τον κύριο Χρηστάκη μέσα από τις σελίδες του βιβλίου να μιλάει χαμηλόφωνα για τις «περγαμηνές» του, χωρίς ίχνος πίκρας, αλλά και χωρίς κανένα κομπασμό: «Γιατρός, μέχρι πριν από λίγο καιρό, ήταν ένας άτρωτος, λίγο απόμακρος, μικρός θεός που έχει στα χέρια του την υγεία και ενίοτε την ίδια τη ζωή μας». O γιατρός Χρηστάκης είναι ένα κράμα παλιού καλού αλλά και αντισυμβατικού σύγχρονου γιατρού, που αναζητά και βρίσκει την ισορροπία ανάμεσα στον παρόντα χρόνο και τη δύση ενός χρόνου παρελθόντος. Όπως γράφει η Μελίνα Αδαμοπούλου: «Αγαπάει τους ανθρώπους ο “κύριος Kαι”. Αυτή ήταν η δική μου αίσθηση, όταν του πρωτοέσφιξα το χέρι. Ίσως γιατί από παιδί, όπως θα μου έλεγε ο ίδιος αργότερα σε μια από τις κουβέντες μας, έβλεπε παντού την ομορφιά. Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό του Γενάρη, όταν για πρώτη φορά πήγα να τον συναντήσω. Σ’ όλη τη διαδρομή μου προς το σπίτι του στην Πολιτεία, το μυαλό μου έφτιαχνε εικόνες, έπλαθε σενάρια, προσπαθούσε να αποφορτιστεί από τα αυτονόητα, ανέτρεπε κλισέ. Μαζί θα ξετυλίγαμε, μέρα-μέρα, το κουβάρι της ζωής και της καριέρας του. Θα γυρίζαμε πίσω πολλά χρόνια. Μέσα από τις λέξεις θα ενώναμε ένα-ένα τα μικρά και τα μεγάλα κομμάτια ενός παζλ που θα μας πήγαινε πίσω 90 χρόνια. Του παζλ της ζωής ενός 90άρη έφηβου, ενός ερωτευμένου με την επιστήμη του γιατρού, που δεν είχε ποτέ την αγωνία της κορυφής, που πιστεύει πως η Ιατρική είναι σκυταλοδρομία, που υπήρξε πρωταθλητής στο ροκ εν ρολ, που οι νεότεροι συνάδελφοί του τον αποκαλούν “δάσκαλο” και τον θεωρούν μέντορά τους, που αγάπησε τις γυναίκες αλλά που λάτρεψε τη γυναίκα του, που καμαρώνει τις δυο του κόρες μα και το Οφθαλμολογικό Ινστιτούτο, και που σήμερα, σαν άλλος Δον Κιχώτης, ζει με τον δικό του Σάντσο Πάντσα, τον Πέτρο, σ’ ένα σπίτι γεμάτο φωτογραφίες, μετάλλια και αναμνήσεις».
Στο βιβλίο «Χρήστος Ν. Χρηστάκης. Με τα μάτια του κύριου “Και”» πρωταγωνιστούν τα μάτια. Μέσα από φράσεις και αποφθέγματα του Μαρσέλ Προυστ, του Ίρβιν Γιάλομ, του Μπομπ Μάρλεϊ, της Σύλβια Πλαθ, του Ανρί Μπεργκσόν. Και πώς αλλιώς αφού αυτά είναι το «παράθυρο» στην ψυχή. «Έγινα οφθαλμίατρος για να κοιτάζω τα μάτια των συνανθρώπων μου», επαναλαμβάνει συχνά ο Χρήστος Ν. Χρηστάκης. «Για να βλέπω μέσα απ' αυτά το "ευχαριστώ". Άλλωστε, αυτά τα μάτια είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας όλων μας των συναισθημάτων».
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
