Χρόνος τόποι δοξαστικά

«Για τον Αδωνι -αλλά μήπως δεν είναι κοινός τόπος όλων των ποιητών;- κάθε μεσιτεία μεταξύ των ανθρώπων και του σύμπαντος μειώνει τον άνθρωπο. Είτε θεός είτε η απεικόνισή του, ό,τι παρεμβάλλεται, δεν μπορεί παρά να είναι αυτό ακριβώς που αλλοιώνει το βλέμμα. Επειδή η ποίηση είναι ανίκανη να συντηρήσει μιαν ιδέα ή ο,τιδήποτε άλλο μετο οποίο αδυνατεί να συνυπάρξει (όπως η τοκογλυφία για τον Πάουντ), το μόνο που απομένει στον ποιητή είναι η ίδια του η περιπλάνηση. Ο ποιητικός λόγος διακηρύττει επίσης μιαν αλήθεια αυτονόητη: δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από τον δρόμο που ο ίδιος ανοίγει πολύ φυσικά στο πέρασμά του. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ανοιχτός, χαραγμένος δρόμος, ούτε γνώση της δύναμης που τον ωθεί να προχωρήσει· ξέρει όμως ότι δεν υπόκειται σε κανένα νόμο, σε καμμιά θεσπισμένη θεότητα...» [ΔΗΜΗΤΡΗΣ Τ. ΑΝΑΛΙΣ].