Το σπήλαιο

"Γραμμένο με έμπνευση, μοιραίο, αληθινό".
Γιώργος Χρονάς

Μια ποιητική σύνθεση, το περιεχόμενο της οποίας βασίζεται στην ομώνυμη πλατωνική αλληγορία. Ο αφηγηματικός ήρωας εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο φασματικό, κυριεύεται από το όραμα της ελευθερίας, πράγμα που προετοιμάζει την αναμέτρησή του με αυτό. Η όλη προσπάθειά του θα συντελεσθεί εκ των ένδον και όταν πια, ζυμωμένος από το υλικό της ατομικής του αυθυπαρξίας, κατορθώσει να μεταβεί στη διάσταση του καθεαυτού, στην -κατοικημένη από φιλοσόφους- νήσο των μακάρων, θα έλθει αντιμέτωπος με φοβίες, οι οποίες και θα καθορίσουν τη μετέπειτα δράση του.
Η σύνθεση επιχειρεί, ανάμεσα στα άλλα, να αναγάγει το μύθο στην τωρινή πραγματικότητα, δίνοντας αφορμή για ένα είδος περίσκεψης σχετικά με το σημερινό μας σπήλαιο, το χώρο που έχει ο καθένας επιλέξει να βρίσκεται, αλλά και τον τρόπο δράσης του, είτε βρίσκεται μέσα, είτε έξω από αυτό. Προς ανάδειξη, τόσο του παραλληλισμού αυτού, όσο και της πνευματικής αιχμαλωσίας του ανθρώπου, επιλέχθηκε ως μότο του βιβλίου απόσπασμα από το έβδομο βιβλίο της Πολιτείας:
Ίδιοι μ’ εμάς, είπα εγώ· μήπως νομίζεις ότι οι δεσμώτες αυτοί, χώρια από τους εαυτούς και τους άλλους αιχμαλώτους, μπορούν να δουν πέρα από τις σκιές που αντιφεγγίζει η φωτιά αντικριστά του σπηλαίου;