Επεξεργασία παραμυθιακών τύπων και παραλλαγών ΑΤ 500-559

Απόσπασμα από την Εισαγωγή

Το ελληνικό παραμύθι παρουσιάζει σίγουρα μιαν ιδιαιτερότητα, που, αν δεν μπορεί να θεωρηθεί ως καθαρά εθνική, τηρεί οπωσδήποτε τη γεωγραφική και πολιτισμική συνοχή δύο αυτοκρατοριών, της οθωμανικής και της βυζαντινής, που αποτελούν την ιστορική ενδοχώρα των παραμυθιών της ελληνικής γλώσσας. Γι' αυτό και μας ενδιαφέρει η διάδοσή του, στο μέτρο που η έκφρασή του καλύπτει, πέρα από την Ελλάδα, και πολλά νέα εθνικά κράτη, με νεοσύστατη ταυτότητα, που δημιουργήθηκαν κατά τον δέκατο ένατο αιώνα στα Βαλκάνια, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, η Αλβανία, η Τουρκία αλλά και άλλες γειτονικές χώρες, όπως η Νότια Ιταλία, η Αλγερία, η Αίγυπτος, περάσματα εμπορικών συναλλαγών και μεταναστευτικών μετακινήσεων. Το ελληνικό παραμύθι είναι απόλυτα συγκρίσιμο με τα παραμύθια των γειτονικών χωρών και οι ιδιαιτερότητές τους είναι σταθερές στην ευρύτερη πολιτισμική περιοχή, την οποία μπορούμε μ' αυτόν τον γνώμονα να προσεγγίσουμε. Η γεωγραφική και πολιτισμική ένταξη είναι ασφαλώς λιγότερο εφήμερες από την πολιτική, εφόσον ανήκουν στη μακρά ιστορική διάρκεια. [...]