Συγνώμη που σου είπα ψέματα

Η Ελένη, μετά από ένα δυνατό σοκ, βλέπει τη ζωή της να περνά μπροστά απ' τα μάτια της σαν κινηματογραφική ταινία. Βιώνει ξανά, μα αντιμετωπίζει επίσης με το μάτι του θεατή, τα όνειρα, τις αγωνίες και τα πάθη της, τους έρωτες, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις της. Ξαναζεί στιγμές απόλυτης ευτυχίας, όπου παύεις να ζεις στο σήμερα· στιγμές που η ψυχή αιμορραγεί και η καρδιά κομματιάζεται· στιγμές που νομίζεις ότι χάνεσαι αλλά εξακολουθείς να ζεις· στιγμές γεμάτες βασανιστικά ερωτήματα.
Η Ελένη πονάει, αρνείται όμως να συμβιβαστεί με την έλλειψη ανθρωπιάς και διψά -ακριβώς επειδή γνωρίζει τα ελαττώματά της- να αναλάβει την ευθύνη της ζωής της και να θρέψει την αγάπη για τους άλλους και τον εαυτό της μέσα από την κατανόηση.





ΚΡΙΤΙΚΗ



H Βικτωρία Αγγελοπούλου είναι γνωστή στην Πάτρα για την πολυσχιδή πολιτιστική δραστηριότητά της. Φανατική καρναβαλίστρια, εμπνεύστρια καθιερωμένων καρναβαλικών δρωμένων, σκηνοθέτις ερασιτεχνικών θεατρικών παραστάσεων, πρόεδρος μια τετραετία της Δημοτικής Επιχείρησης Πολιτισμού. Το πρώτο της μυθιστόρημα ήρθε μετά τη λήξη της θητείας της στα δημοτικά.

Ηδη με το μήνυμα του τίτλου επιχειρείται επικοινωνία με τους Πατρινούς αναγνώστες, κατ' αρχήν. Ο τίτλος θα μπορούσε να είναι φράση καρναβαλιστή μόλις βγάζει τη μάσκα του. Τίτλος αμφίσημος, περιπαικτικός, μα και δραματικός που αποκαλύπτει αδιέξοδο. Αλλωστε το βιβλίο πραγματεύεται το αδιέξοδο των ερωτικών σχέσεων στην Πάτρα (που φαίνεται πια ότι αποκτά σιγά σιγά τη συναισθηματική ερημία μεγαλούπολης). H συγγραφέας εστιάζει στις σχέσεις της ηρωίδας και γνωστών της γυναικών, σε ιστορίες πικρές, σκληρές, ενίοτε κωμικοτραγικές που πλαισιώνουν εκείνην της ηρωίδας. Τα θύματα των ιστοριών είναι πάντα γυναίκες που, παρά τη σεξουαλική και οικονομική απελευθέρωσή τους, δείχνουν να παραμένουν αδύνατες κοινωνικά - κυρίαρχο παραμένει πάντα το αρσενικό. H ηρωίδα του βιβλίου αντιστέκεται ωστόσο με την αυτοσυνειδησία και το χιούμορ.



H συναισθηματική αφυδάτωση



Το βιβλίο ανήκει στην εκτεταμένη και στη χώρα μας κατηγορία των ερωτικών και υπαρξιακών αφηγημάτων που διαβάζονται κυρίως από γυναίκες. Οταν παρουσιάστηκε περί το τέλος Ιουνίου 2003 στον κήπο του βιβλιοπωλείου «Πολύεδρο» στην Πάτρα, στο κοινό υπερτερούσαν συντριπτικά οι γυναίκες. Τα αφηγήματα του σημερινού αστικού μας πολιτισμού έχουν δεδομένη την ευκολία της σεξουαλικής σχέσης και την οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας. H μυητική αποκάλυψη του ερωτικού συντρόφου, η περιπέτεια ως το τελετουργικό σμίξιμο μαζί του είναι το άλυτο πρόβλημά τους. Συνήθως τα αφηγήματα αυτά αρχίζουν από τη δημιουργία της σεξουαλικής σχέσης και ακολουθούν την πορεία της συναισθηματικής αφυδάτωσης της σχέσης. Εκεί κινείται και το βιβλίο της Αγγελοπούλου, ψηλαφώντας τις κοινωνικές και ψυχολογικές επιρροές στο αδιέξοδο των σχέσεων, με δύο ενδιαφέροντα στοιχεία στην αφηγηματική τεχνική.

Το ένα είναι ο παρεμβαλλόμενος διάλογος της ηρωίδας με τη συγγραφέα που σχολιάζει την πλοκή. H ηρωίδα ερωτά και η συγγραφέας απαντά. Δύο αντίθετοι χαρακτήρες που ανήκουν στο ίδιο πρόσωπο. Το άλλο είναι το απολύτως θεμιτό παιχνίδι που παίζει η συγγραφέας με τον αναγνώστη, να εμφανίζει το αφήγημα, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, ως αυτοβιογραφία. Ετσι η συγγραφέας κεντρίζει και παρασύρει τους αναγνώστες της να γίνουν ντετέκτιβ της προσωπικής της ζωής. Ο συγγραφέας όμως, ακόμα και να αυτοβιογραφείται, θα πει ψέματα για τη ζωή του. Χάριν της αφηγήσεως θα πει ψέμα. Για να κάνει ελκυστικότερο το βιβλίο του και να παρασύρει τους αναγνώστες στο διάβασμα. Αυτό το παιχνίδι το παίζει έξυπνα η Αγγελοπούλου.



Βασίλης Λαδάς (συγγραφέας)

ΤΟ ΒΗΜΑ, 27-07-2003