Ταξίδι παράλληλο

Ένα ταξίδι μαζί, ένα μακρινό ταξίδι ψυχής σε μια πιθαμή. Ένας έρωτας, ένα μίσος, μια καλοσύνη, η αδικία, η χαρά και ο πόνος, μαζί με όλα τα συναισθήματα αμπαλαρισμένα σε ένα δισάκι, στον πηγαιμό μιας δρασκελιάς από την καρδιά, γύρω από όλους εμάς. Οι ματαιοδοξίες, οι πλεονεξίες, η εγωλατρία και τα πάθη της καθημερινότητας, μας έχουν ζέψει στο αλέτρι του θέλω.
Η αχορταγιά του κομφορμισμού επιβάλλεται ανεξέλεγκτα και καταστροφικά από τα τραστ, για να μας εξουσιάζουν. Οι μεγάλοι να επιβάλλονται στις αρχές, αυτές στους ιθύνοντες και οι ιθύνοντες σε μας.Η ρεμούλα, η υπεξαίρεση, οι άνευ αντικρίσματος αρπαγές με τη νομιμοποίηση της ασυλίας βαφτίζονται νομότυπες και παίζουν με πληρωμένο διαιτητή σε γήπεδο με απαγορευμένη είσοδο. Η ποίηση ένα ταξίδι όλοι μαζί, χέρι χέρι μια γυροβολιά μέσα από σχολειά, σπίτια, εκκλησιές, υπουργεία, καταγώγια, οίκους ανοχής, μέσα από συνειδήσεις, λογικές, τάσεις ιδεών, κλισάρει αποφθέγματα, ορθώνει ανάστημα και προβάλει αυτό που βγαίνει κραυγή από μέσα της.
Ανάμεσά τους εσύ, εγώ, ο μόνος άνθρωπος που ακόμη ζει και αναπνέει με έναν ακόμη σκοπό μιας αλήθειας που διαπερνάει τη φθαρτή σάρκα και απλώνει το χέρι να αγγίξει το άφθαρτο, αμόλυντο της ψυχής.
Εκεί χάνεσαι στους βυθούς σαν σταγόνα βροχής, σαν το χάδι ενός ανέμου που ζητάει να αγγίξει το δάκρυ του κόσμου και να το σβήσει.
Ακόμη κι αν ξηράνει το δέρμα κι ας μιλήσει σκληρά η φωνή, η πνοή βγαίνει με κόπο και γράφει στους τοίχους μηνύματα αγάπης, ομόνοιας, συνένωσης.
Οι παλμοί γίνονται ένα και ο κόσμος μια αλυσίδα, θαρρείς, στον ορίζοντα μιας εξέλιξης, μιας νέας γενιάς που κρύβει η κάθε αναγέννηση θαμπά
πίσω από τις κουρτίνες της.
Αβέβαιο το μέλλον!
Μόνο βέβαιο ο πόθος της ανθρώπινής σου υπόστασης να ψάχνει να ενωθεί με το Θείο και να ανυψωθεί σε μια θέση όπου η θέα θα βλέπει λίγο παραπάνω καθαρό ουρανό, λίγη παραπάνω ελπίδα, λίγη ανθρωπιά στα μάτια του συνανθρώπου. Μέσα από εκείνον δεν γεννιέσαι κάθε μέρα;