Τα χορικά

Αιματοβριθής είναι η ελληνική τραγωδία, το οριακό επίτευγμα των αιώνων. Αίμα ρέει στον Οιδίποδα, τύρρανο. Αίμα στους Επτά επί Θήβας. Αιμόφυρτες είναι οι Βάκχες. Αλλά η τραγική ποίηση δεν είναι αιμοχαρής. Εδώ το αίμα έχει άλλη αποστολή. Είναι αποκάλυψη του εσχάτου. Θέτει το αίμα κάτω από την οριακή εποπτεία του θείου. Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την οδύνα και το αίμα, παρευρίσκεται ο παντοδύναμος Δίας. Κινεί τα εγκόσμια νήματα η Μοίρα. Το βαρύ ανθρώπινο πεπρωμένο. Με το τελετουργικό κύρος της η Τραγωδία μεταβάλλει σε ενόραμα τα τραγικά όρια του ανθρώπου. Κατέρχεται στα σκοτεινά έγκατα της οντολογίας μας. Φωτίζει τις έσχατες πτυχές της ύπαρξής μας. Διακινεί τον ακραίο τρόμο. Συγκλονίζει με το πυκνό ρίγος του εσχάτου. Η ελληνική τραγωδία είναι μυητική τελετουργία. Θέτει τον άνθρωπο απέναντι στη μοίρα του. Δεν θωπεύει. Ανασκάπτει. Όσοι αποζητούν ευχάριστο θέαμα ή ακρόαμα ας αγνοήσουν την Τραγωδία. Η Αντιγόνη και η Ηλέκτρα δεν είναι αισθηματικές δεσποινίδες. Είναι αυτοπρόσωπη η θεά Δίκη.