Μυστράς

Η αγάπη μου για την πατρίδα που με γέννησε και μου πρόσφερε την ανάσα και τη ζωή, είναι πολύ μεγάλη, ίσως υπερβολική. Χωρίστηκα απ' αυτή για πολλά χρόνια, αλλά το άρωμά της το κράταγα μαζί μου, μέσα από τη συλλογή που επί 40 χρόνια πλούτιζα από παλιές καρτ ποστάλ, χαρακτικά, φωτογραφίες, καταγραφές και οποιαδήποτε βιβλιογραφία αναφερόταν σ' αυτήν. Με όλα αυτά, ποτίζω τώρα αυτές τις σελίδες, για να μοιραστώ μαζί μ' αυτούς που υπάρχουν ζωντανοί στη μνήμη μου και στα μάτια μου, το Μυστρά.
Θέλω να τον κρατήσω ζωντανό, γιατί ο Μυστράς δεν είναι μόνο μια ανάμνηση νεκρής δόξας, δεν είναι μόνο η παλιά μεσαιωνική πολιτεία που υπήρξε έντονα συνδεδεμένη με την παντοδύναμη βυζαντινή αυτοκρατορία, ούτε το δεσποτάτο του Μορέως, στο οποίο επί χρόνια ηγούντο οι αρχοντικές βυζαντινές οικογένειες των Καντακουζηνών και των Παλαιολόγων. Είναι ο χώρος με το παραμυθένιο τοπίο, όπου αναδεύονται οι ασημοπράσινες ελιές, η πλούσια βουνίσια βλάστηση, οι ευωδιές των πορτοκαλανθών, τα πολύχρωμα λουλούδια που σκαρφαλώνουν στις πλαγιές και ζωντανεύουν σήμερα τα ερείπια, το κάστρο και τις παλαιολόγειες τελετές, το πανηγύρι και τα ένδοξα χρόνια του παρελθόντος...Είναι ο χώρος που φιλοξένησε έναν Πλήθωνα και που έστειλε στην Πόλη τον τελευταίο "Έλληνα", τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Παρόλο που είμαστε "άκρη" - όπως λένε - Ο "περιλάλητος Μυστράς", η "Μόστρα του Μοριά", πάντα τραβούσε σαν μαγνήτης περιηγητές, ταξιδιώτες, ιστορικούς, φιλέλληνες και μισέλληνες, ακόμη και περίεργους αρχαιοκάπηλους. Αυτός είναι ο Μυστράς, η πατρίδα μου "που χαρίζει αδιάκοπα την ωραιότερη εφήμερη άνοιξη στον κόσμο". Χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα και με μόνα εφόδια την παρόρμηση - που όλοι την έχουμε, λίγοι όμως οι τυχεροί που καταφέρνουν να την αποτυπώσουν σωστά - την έρευνα, τη συλλογή μου και την αγάπη μου στη φωτογραφία, προσπάθησα να δώσω έναν πολυποίκιλο και " πολύχρωμο" πίνακα του αγαπημένου μου Μυστρά. Ανταποκρίθηκα άραγε; Εσείς θα το κρίνετε.