Τα τάπερ της Αλίκης

Είναι το πρώτο βιβλίο της Ακρίτα που διάβασα, οπότε δεν είχα καθόλου εικόνα για το τι να περιμένω από τη γραφή της. Είναι ένα αθηναϊκό ψυχογράφημα κάποιων δεκαετιών πριν την έλευση της νέας χιλιετίας και αυτό από μόνο του το κάνει νοσταλγικό. Δεν καταντάει μελό, γιατί υπάρχει μια δικαιολογημένη αθυροστομία, κάποιες φορές προβλέψιμη -μιας και ο μέσος αναγνώστης με τον ίδιο τρόπο θα απαντούσε- που κάνει την συγγραφέα να έχει πιάσει το μέσο λαϊκό αίσθημα. Χρησιμοποιεί κάποια κομβικά πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα για να υφάνει την εξέλιξη της ιστορίας της, που σε κάποιες περιπτώσεις, θεωρώ ότι τα είχε συλλέξει από πριν και δεν την οδήγησε η ιστορία από μόνη της προς τα εκεί. Δεν είναι κακό αυτό, ίσα ίσα που δίνει σε εμάς τους νεότερους, τουλάχιστον τη γενιά των Millennials/Generation Y την τροφή να ψάξουμε γι' αυτά. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη χρησιμοποιείται πολλές φορές ως από μηχανής θεά για να διευκρινίσει, να καθησυχάσει και να χειραφετήσει ένα μεσοαστικό κοινό, που υποφέρει από την κατινιά. Ο τίτλος του βιβλίου δικαιολογείται σε κάποια σημεία, αλλά προσωπικά τον βρίσκω λίγο ξανά δοσμένο για να δοθεί, αν και το τρικ που έχει βρει με τη θεία Τάπερ και τα τάπερ, είναι ένα θετικό στοιχείο του βιβλίου. Δεν είναι βαρετό, ούτε θυμίζει Κουμανταρέα. Είναι μια προσπάθεια αφήγησης της παλιάς Αθήνας, που για εμάς τους επαρχιώτες, είναι γνωστή κυρίως μέσα από τις ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Βρίσκω κάποια σημεία του βιβλίου αρκετά προβλέψιμα, αλλά αυτό που μου άφησε σαν επίγευση είναι ότι ο λόγος της είναι σαν προκάτ, τεχνικώς κατασκευασμένος και όχι λογοτεχνικώς. Όχι συνεχώς, ούτε αδιαλείπτως, ωστόσο είναι μια ωραία προσπάθεια να μπλεχτεί όμορφα η μυθοπλασία με την πραγματικότητα, όπως κάνει η Ακρίτα στο παρόν βιβλίο.