Το μέγαρο Γιακουμπιάν

Στο Μέγαρο Γιακουµπιάν, µια πολυκατοικία που χτίστηκε τη δεκαετία του 1930 στο Κάιρο, αποµεινάρι αλλοτινής δόξας, ζουν και εργάζονται άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών τάξεων που συνιστούν µια πιστή μικρογραφία της σύγχρονης αιγυπτιακής κοινωνίας. Ο συγγραφέας, συνεχίζοντας την παράδοση του Ναγκίµπ Μαχφούζ, παρατηρεί τους ήρωές του, τους ενοίκους της πολυκατοικίας, πλούσιους και φτωχούς, καλούς και κακούς, χωρίς να τους κρίνει, µε τρυφερή και στοργική ματιά, µε πόνο και κατανόηση. Ζούµε τις ελπίδες και την εξέγερση του Τάχα, νεαρού ισλαµιστή που ονειρεύεται να γίνει αστυνοµικός, την πίκρα και την απογοήτευση του Χάτιµ, οµοφυλόφιλου διανοούµενου μέσα σε μια κοινωνία που του επιτρέπει την ηδονή, όχι όµως και την αγάπη, τη νοσταλγία ενός λαµπρού παρελθόντος του ξεπεσµένου πια αριστοκράτη Ζάκι, τα παραστρατήµατα της φτωχής και όµορφης Μπουσάινας. Ο Ασουάνι, µε ένα βλέµµα τρυφερό και καθόλου κριτικό, πλάθει εξαιρετικούς χαρακτήρες, που όλοι, ανεξαιρέτως, είναι πιασµένοι στην παγίδα μιας κοινωνίας όπου η πολιτική διαφθορά συµµαχεί µε τον αθέµιτο πλουτισµό, τη θρησκευτική υποκρισία και την άνοδο του ισλαµισµού, όπου η αλαζονεία και η ασυδοσία των ισχυρών µεταφράζεται σε εκµετάλλευση των αδυνάτων, όπου ο νεανικός ιδεαλισµός µπορεί εύκολα να µετατραπεί σε εξτρεµισµό, κι όπου ωστόσο διατηρούν ακόµα το κύρος τους ιδέες και απόψεις για µια κοινωνία χωρίς βία. Το µυθιστόρηµα µας δείχνει αυτό που ο καθένας µπορεί να δει γύρω του, αλλά που µόνο η λογοτεχνία µπορεί να το αποκαλύψει πραγµατικά.

Το "Μέγαρο Γιακουµπιάν" αποτελεί πλέον εµβληµατικό βιβλίο της αραβόφωνης λογοτεχνίας, που διαβάζεται ξανά και ξανά σ’ ολόκληρο τον κόσµο, κι η δύναµή του δεν εξαντλείται στο ότι αποτυπώνει µε εξαιρετική, είναι γεγονός, οξυδέρκεια την Αίγυπτο στο γύρισµα του εικοστού αιώνα. Ως άξιος κληρονόµος του Ντοστογέφσκι αλλά και του Ζολά, ο Ασουάνι µιλάει µε συγκλονιστικό τρόπο για την ανθρώπινη κατάσταση, για τα πάθη και τις αδυναµίες του ανθρώπου, για τα όνειρα και τις αποτυχίες του, κι ο καθρέφτης του, συµπονετικός και φιλάνθρωπος, είναι γι’ αυτό ακριβώς ακόµη πιο ανατριχιαστικά αληθινός.