Οι μελισσοφάγοι, δύο ιστορίες του Αλάσιου

Αχ η πατρίδα μου, στρατοκρατούμενη και μοιρασμένη στα δυο, με τον λαό της χωρισμένο στον βορρά και τον νότο πότε θα ενωθεί ξανά; Οι δρόμοι των ανθρώπων να πάψουν να σταματούν στα μπλόκα.
Τρεις άνθρωποι περπατώντας σαν παλιοί γνώριμοι κατηφόριζαν ανάμεσα στις πέτρες τη σαψησιά και το θυμάρι. Ο ήλιος δύοντας κοκκίνησε τον ορίζοντα. Πιο πέρα μια πέρδικα νιώθοντας τη ξένη παρουσία πετάχτηκε μέσα από τα θυμάρια κακαρίζοντας. Πίσω ακολουθούσαν με πηδήματα τα μικρά της. Ζωηρά και παιχνιδιάρικα χάθηκαν μες στο ψηλό χόρτο και τις πέτρες. Πάνω, στον ουρανό, σε μεγάλο ύψος πετούσαν όμορφοι πράσινοι μελισσοφάγοι σκούζοντας δυνατά. Οι τρεις άνθρωποι τους άκουσαν και κοίταξαν ψηλά. Τα πουλιά σαν να τους έλεγαν: ΞΕΚΙΝΑΤΕ! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια οφειλόμενη εξήγηση: Το όνομα Αλάσιος επέλεξα γιατί συνδέεται με το νησί μας πριν ακόμα ονομαστεί Κύπρος. Ταυτόχρονα καλύπτει τη βαθιά μου πεποίθηση ότι τα ποιήματα αυτά δεν τα έγραψε μόνο ένας άνθρωπος. Είναι παιδιά του "εμείς"... της συλλογικής συνείδησής μας και όχι του "εγώ".