Από δω κι εμπρός, έτσι θα είναι

Δεκατέσσερις ιστορίες γυναικών, όπου το ατοµικό, συχνά, διασταυρώνεται µε το συλλογικό. Σφοδροί έρωτες, σχέσεις δύσκολες ή διαλυµένες, διαψεύσεις, µαταιώσεις, τραύµατα της παιδικής ηλικίας που σηµαδεύουν ζωές. Ιστορίες για την αγάπη, την απώλεια, τη µνήµη, το φόβο, τη µοναξιά, αλλά και την επίπονη αναζήτηση της εσωτερικής αλήθειας και δύναµης. Ιστορίες για την πανδηµία, τη φτώχεια, την οικονοµική κρίση, την κοινωνική αδικία, τη διαφθορά, την παραπληροφόρηση, τους πρόσφυγες, αλλά και τη µαχητικότητα, τους αγώνες, την αλληλεγγύη.
{…} Και ο χωρισµός, σκέφτηκα, ένας µικρός θάνατος είναι. Αλλά και το µέτρο, τα όρια στη ζωή µας είναι πολύ σηµαντικό πράγµα. Τι θα τα κάνω όλα αυτά τα σκοτεινά συναισθήµατα που έχω µέσα µου; Ακραίος πόνος. Η αναγνώρισή τους, µου δίνει µεγάλη δύναµη. Αυτή η δύναµη θα είναι η ενέργεια για να ζήσω. Καταλαβαίνω ότι δεν θα είχα πληγωθεί τόσο, αν δεν είχα αγαπήσει τόσο βαθιά. Αυτός ο θυµός, δεν θα ήταν τόσο δυνατός, αν δεν είχα νιώσει την προδοσία ως το βάθος της ύπαρξής µου.
{…} Όλους µάς έχει επηρεάσει αυτή η ζοφερή κατάσταση, που έχει γίνει µόνιµη εδώ και τρία χρόνια, ψιθύρισα, πιο πολύ για να σκεφτώ τι θα µπορούσα να του πω, για να τον ανακουφίσω. Κοίταξα για λίγο έξω, για να συγκεντρώσω τη σκέψη µου σε κάτι που θα βοηθούσε. Όµως, στο απέναντι πεζοδρόµιο, µου τράβηξαν την προσοχή δύο πρόσφυγες. Μια γυναίκα, και ένα παιδί. Ήταν βρεγµένοι, παρόλο που προσπαθο σαν να προστατευτούν από τη βροχή, µε κάποια σπαράγµατα από ένα χαρτόκουτο. Βλέπεις; Είπα. Αρκεί ένα κλικ, για να δεις ξαφνικά από άλλη οπτική το πρόβληµά σου. Οι πόλεµοι που συµβαίνουν στις µέρες µας. Που γίνονται αιτία να χάνονται καθηµερινά αθώοι άνθρωποι και κυρίως παιδιά. Και όσοι δεν χάνονται, ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους, έχοντας χάσει τα πάντα. Και που γίνονται αντικείµενο εκµετάλλευσης από επιτήδειους υπάνθρωπους, οι οποίοι πλουτίζουν από την ανθρώπινη τραγωδία.