Αλιείς θαλασσοπόροι (πρώτος τόμος)

Προλογίζω αυτό το εθνογραφικό ημερολόγιο, έχοντας γνωση ότι η εθνογραφική κοινωνικο-ανθρωπολογική έρευνα στο χωριό γενέτειρά μου τα Βελανίδια ξεφεύγει από τα καθιερωμένα. Γιατί είναι μια απόλυτη αυτο-εθνογραφία, στο δικό μου χωριό, στο σπίτι μου, όπου γεννήθηκα, περιτριγυρισμένος από τους συγγενείς και τις συγγένισσες της μητέρας μου (πρώτα ξαδέρφια) και των γιαγιάδων μου, τον μπάρμπα-Νούφρι, τον μπάρμπα-Θεοδωρή, τη θεία Σταματίνα (Νούφραινα), τη θεία Ασημιώ, τη θεία Τασία αλλά και τον θείο/ξάδελφο Λευτέρη Αλεξάκη (είναι μικρότερος από εμένα). Όλοι αυτοί με πολλούς άλλους ήταν και οι πληροφορητές μου για τη ζωή, την οικονομία/αλιεία και την κοινωνία του χωριού.
Επομένως αυτό το εθνογραφικό ημερολόγιο είναι ταυτόχρονα και μια «πειραματική ανθρωπολογία ή εθνογραφία» (Experimental Anthropology), παρόμοιες με αυτές της Νένης Πανουργιά (Panourgia 1995) και της Τζιλ Ντάμπας (Dubisch 1995). Είναι ουσιαστικά μια βιωματική εθνογραφία με μεγάλη αυτο-αναφορικότητα. Η ακραία αυτή αυτο-εθνογραφία εκμηδενίζει οποιαδήποτε ετερότητα σε μεγάλο βαθμό, ταυτίζοντας υποκείμενο και αντικείμενο, που για μερικούς ανθρωπολόγους θεωρείται, μεγάλο εμπόδιο για την εθνογραφική έρευνα (Hastrup 1998, Αλεξάκης 2015β). Η ετερότητα βρίσκεται μόνο στο βαθμό ότι μεγάλωσα στο Λαύρειο όπου παρ' όλα αυτά υπάρχει μια ισχυρή βελανιδιώτικη κοινότητα με πολλούς συγγενείς και συμπατριώτες φίλους κι ότι είχα σπουδάσει σε πανεπιστήμια της Ελλάδας (Αθήνα, Γιάννενα) και του Εξωτερικού (Βρυξέλλες). Δηλαδή ήμουν σε μεγάλο βαθμό σοφιστικέ.