Από τις Μόριες του κόσμου

Η Φωτεινή και -η Σία γνωρίστηκαν στα Εξάρχεια, χάθηκαν και
ξαναβρέθηκαν μετά από 20 χρόνια στη Λέσβο. Επέλεξαν να ζήσουν σ'
αυτό το παραμεθόριο νησί για να δουν τι συμβαίνει στις Μόριες του
κόσμου, εκεί που τα σύνορα σκοτώνουν τους ανθρώπους. Έζησαν έξω
απ' τα συρματοπλέγματα της Μόριας και τους τοίχους του Καρά Τεπέ,
αλλά δούλεψαν με πρόσφυγες και προσφύγισσες, γυναίκες του κόσμου,
παιδιά και ασυνόδευτους ανήλικους. Συνεργάστηκαν με επίσημες και
ανεπίσημες οργανώσεις, άκουσαν ιστορίες ζωής και θανάτου, είδαν
ανθρώπους να ζουν με ποντίκια, είδαν να εκκολάπτεται το αβγό
του φιδιού. Κι όσο υπάρχουν συρματοπλέγματα που χωρίζουν τους
ανθρώπους, θα συνεχίσουν να δραστηριοποιούνται.


Μια γκρίζα μέρα, που κάποιοι αποφάσισαν
να μας στερήσουν και το δικαίωμα
εξόδου, η Σία και η Φωτεινή σκέφτηκαν
να μετατρέψουν την οργή και την
αγανάκτηση σε ποίηση. Κοιτάχτηκαν,
αντάλλαξαν ένα κομμάτι της ψυχής τους
και ξεκίνησαν το ταξίδι τους. Τα βιώματα
μετατράπηκαν σε λέξεις και οι λεξεις σε
πουλιά που διασχίζουν ελεύθερα τα σύνορα.
Τα σχέδια της Φωτεινής και των παιδιών
των στρατοπέδων συνοδεύουν τις λέξεις,
όπως τα όνειρα για ένα νέο κόσμο.


"Κάποτε οι στίχοι θα γίνουν φτερά
κι οι ιδέες θα πετάξουν μακριά
κι ίσως ανθίσει η ξερολιθιά του κόσμου"