Φύση και λόγος στην ψυχανάλυση

Το πώς η Φύση ορίζει τις δυνατότητες του Λόγου, το πώς ο Λόγος ορίζει τις δυνατότητες της νόησης να αναπαραστήσει και να αντιληφθεί τη Φύση, βρίσκει μέσα στην ψυχανάλυση μια εκρηκτική συνθήκη που το οδηγεί στα άκρα. Το ένα άκρο ορίζεται από την έκπτωση του ψυχικού που ως αδέσμευτη ά-λογη ενέργεια χτυπά το σώμα. Το άλλο άκρο ορίζεται από τον άσαρκο ψευδαισθησιακό λόγο. Στο ένα άκρο η ψυχοσωματική νόσος, στο άλλο το παραλήρημα. Στο ενδιάμεσο, πλήθος σωματοψυχικών λειτουργιών, όπως το όνειρο, η αντιληπτική εικόνα, η αναπαράσταση, η ανάμνηση, η φαντασίωση, η συνειδητή σκέψη, επιχειρούν να διατηρήσουν ενεργείς τις γέφυρες μεταξύ φυσικού και ψυχικού ώστε να διατηρηθεί η συνοχή του ατόμου, που τις φέρει και φέρεται από αυτές.
Μελετώντας τις παραπάνω λειτουργίες ο συγγραφέας προσπαθεί να δείξει τις στρατηγικές του αναλυομένου και του αναλυτή ώστε ο λόγος, εξαντλώντας τις δυνατότητες χρήσης του (από τη μορφοποίηση και την αναφορικότητα μέχρι τη νοηματοδότηση και την αποδόμησή της), να προσφέρει στο υποκείμενο έναν Ένυλο Nου: έναν Ένσαρκο Ψυχισμό, ένα Ψυχικοποιημένο Σώμα. Κλινικά "σπαράγματα" φωτίζουν τις θεωρητικές κατασκευές αυτού του ψυχαναλυτικού βιβλίου που επιχειρεί τον διάλογο με τη γλωσσολογία και την επιστημολογία.