Ποιήματα

χωρούσε τ’ όνειρο σε μια στιγμή αιωνιότητας.
Ανατολικά της -Ω.
Πιο κει από τη γη.
Ίσαμε την ελευθερία και τη σιωπή
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


Στον ποιητή ανήκουν οι κατανυκτικές αγρύπνιες, οι μυστηριακές ιεροτελεστίες, το παίδεμα του νου και της ψυχής το πλάνταγμα. Τα ποιήματά του είναι του αναγνώστη. Και η τέχνη της ποίησης, ο εναρμονισμός τους στην αποκάλυψη και τη λύτρωση. Για την αλήθεια, το φως και την ομορφιά της ζωής. Επειδή η ποιητική έκφραση είναι κάτι περισσότερο από μια δημιουργική έμπνευση, κάτι περισσότερο από κατάθεση ψυχής με σμιλεμένο λόγο. Μύηση κοινή στην ολοκλήρωση και την ελευθερία. Αυτοεπιβεβαίωση στην υπέρβαση της αιωνιότητας και αναγνώριση της ανθρώπινης μεγαλοσύνης σ’ έναν ανολοκλήρωτο χρόνο με τη βεβαιότητα του θανάτου.
Τάχα πόσο απέχει η θέωση από το λόγο;


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ξάγναντο οι κρυφές φυγές,
λευτέρωμα οι μικρές αποδράσεις
κι όλα μια ύποπτη σιωπή, όλα μια βολική φωνή,
κι εκεί κατά το σύθαμπο του φόβου και της θλίψης,
το αναφτέρωμα του νου και της ψυχής τα θάρρη,
λειτουργικές αντιφωνήσεις.