Σπείρα

Η Όλγα Κοντού, με κάθε επιφύλαξη, πέρασε τον δρόμο απέναντι και τάχυνε το βήμα της. Η απειλή που εδώ και μέρες είχε δεχτεί έκανε το σώμα της να τρέμει ανεξέλεγκτα, η ανάσα της έβγαινε κοφτή. Καθώς ο παγωμένος αέρας του Δεκέμβρη τρύπαγε ανελέητα τα πνευμόνια της, στερέωσε καλύτερα το μαύρο κασκόλ στον λαιμό της και έριξε το κεφάλι κάτω. Κάποιος περαστικός έπεσε πάνω της κάνοντας την τρομαγμένη γυναίκα να βγάλει μια δυνατή κραυγή. Κοντοστάθηκε για ένα λεπτό και προσπάθησε να ελέγξει το τρέμουλο που βασάνιζε το κορμί της. Απείχε ελάχιστα μέτρα από το κτίριο, οπότε επιστράτευσε όλες τις δυνάμεις της κι άρχισε να τρέχει…

[...] ανέβηκε τα μαρμάρινα σκαλιά κοιτώντας για τελευταία φορά πίσω της. Η τρομοκρατική ενέργεια λίγες μέρες πριν στο σπίτι της, ήταν το οριστικό τέλος μιας σχέσης που μόνο πόνο, φόβο και θάνατο είχε φέρει σε τόσους ανθρώπους. Και να που τώρα έφτασε κι η δική της η σειρά, συλλογίστηκε τρομοκρατημένη. Χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε τη βαριά κρυστάλλινη πόρτα και αφού πέρασε από τον τυπικό έλεγχο των ανδρών Ασφαλείας της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης, παρέδωσε την ταυτότητά της.
— Τι ακριβώς θα θέλατε, κυρία μου; ρώτησε ο υπεύθυνος.
— Να μιλήσω με τον διοικητή του Οργανωμένου Εγκλήματος. [...]