Ευαγόρας

Η ρητορική υπήρξε το αγαπημένο παιδί της σοφιστικής και ο Ισοκράτης είναι ο τελευταίος μεγάλος σοφιστής της κλασικής περιόδου: ο ρήτορας, ο παιδαγωγός, ο πολιτικός. Στον "Ευαγόρα" διαπλέκονται και οι τρεις ιδιότητες· αποτελούν την κεντρική κατεύθυνση της ισοκρατικής "λόγων παιδείας". Ο Ευαγόρας καταγράφεται στην έρευνα ως ρηξικέλευθη τομή στην εξέλιξη του ρητορικού εγκωμίου, επειδή τη θέση ενός μυθικού εγκωμιαζομένου προσώπου καταλαμβάνει ένα σύγχρονο ιστορικό πρόσωπο, ο Κύπριος βασιλιάς Ευαγόρας. Με αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα ο Ισοκράτης άσκησε καθοριστική επίδραση στην εξέλιξη του είδους αλλά και συγγενών λογοτεχνικών ειδών, όπως της βιογραφίας.

Στην ανά χείρας ερμηνευτική έκδοση του Ευαγόρα, η οποία αποτελεί την πρώτη αυτόνομη αποτίμησή του, προσφέρεται το αρχαίο κείμενο, η νεοελληνική του απόδοση και ο συστηματικός υπομνηματισμός του. Βασική στόχευση του συγγραφέα είναι να μυήσει τον αναγνώστη στην ισοκρατική ιδεολογία υπό το φως των πορισμάτων της σύγχρονης έρευνας. Έτσι στο επίκεντρο βρίσκονται θέματα, όπως συναγωνισμός ρητορικής και ποίησης, οι καταβολές των σοφιστικών εγκωμίων και των επιτάφιων λόγων, οι ηθικές επιταγές της ισοκρατικής φιλοσοφίας και η σημαντική, για τη μετέπειτα πλουτάρχεια βιογραφία, σχέση του ήθους και των πράξεων ενός ανθρώπου. Αλλά το σημαντικότερο: ο αναγνώστης καλείται να αντιληφθεί ότι ο Ισοκράτης δεν απεικονίζει μια ιστορική προσωπικότητα αλλά ένα πολιτικό ιδανικό. Υπό την έννοια αυτή ο "Ευαγόρας" εντάσσεται στο πνεύμα αναζήτησης του ιδανικού ηγέτη και εκπορεύεται από πολιτειακά οράματα της εποχής, τα οποία αποτελούν ρεαλιστικές απαντήσεις στη θεωρητική πλατωνική σύλληψη του φιλόσοφου βασιλιά.