0
Your Καλαθι
Ποιά μέρα λείπει
Έκπτωση
30%
30%
Περιγραφή
«Γιατί άργησες τόσο πολύ / κι ήταν σαν να έπεσε / ένα Σάββατο ανάμεσά μας»
ΚΡΙΤΙΚΗ
Η Μαριγώ Αλεξοπούλου έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των αναγνωστών της από το πρώτο κιόλας ποιητικό της εγχείρημα: Το «Πιο γρήγορα απ' το φως», που κυκλοφόρησε από τον «Κέδρο», το 2000, καταδεικνύει αν μη τι άλλο ότι η γραφή διακρίνει εύκολα τις κυριολεξίες. Ο στίχος δεν περισπάται, ούτε αναλίσκεται σε αντιπαραγωγικές μεταφορές, η δε οικονομία της έκφρασης κατοχυρώνει την αισθητική πρόταση. Με τη σημερινή, δεύτερη δοκιμή της στο χώρο της απαιτητικής αποτύπωσης των σημαιομένων, η Αλεξοπούλου δεν διστάζει να επεξεργαστεί νέα λεκτικά σχήματα, υποστηρίζοντας πάντως την όλη σκηνοθετική πράξη με μια συμπαγή, εύληπτη εικονοποιία.
Ετσι από τα τρίστιχα ή τετράστιχα του τύπου «Η μητέρα / με χάιδευε στην πλάτη / σαν να έπαιζε βιολί» και «Ηθελες να ζεις / χωρίς να χρεώνεσαι / τη φθορά / και τη συνήθεια» (βλ. «Στα ξένα» και «Οπως ο Χριστός», σελ. 25 και 13, αντιστοίχως) θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση ευρύτερων συνθέσεων, αμεσότερου κοινωνικού περιεχομένου, βγαίνοντας στο ανοικτό τοπίο του πλανητικού γίγνεσθαι. Από την άποψη αυτή, το επιλογικό, δισέλιδο «Ενα γράμμα απ' την Παλαιστίνη» (σελ. 48 επ.) μαρτυρεί επαρκώς τις δυνατότητες της νέας ποιήτριας να συλλέξει τις διιστορικές έννοιες, να προσδώσει στο ποιητικό Εγώ το κύρος μιας επιμελέστερης συνειδητοποίησης και να διεκπεραιώσει, χωρίς αισθητικές απώλειες ή επίπλαστες ρηματικές προσχώσεις, την ουσία του πρώτου, σημαδιακού κραδασμού.
Ο συχνά γειωμένος στην αυθεντία της εμπειρίας λόγος δεν αρκείται στην έκθεση των τραυματικών ή μη γεγονότων, αλλά αποπειράται να οργανώσει μία γενικότερη στρατηγική έκφανσης, η οποία θα αποβλέπει στην αναβάθμιση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Το εμφατικό «Δικαίωμα στη σιωπή σου» τείνει να απολυτοποιήσει τον ενορατικό τρόπο σκέψης, ενώ αξιοποιείται κατά κύριο λόγο ο ρόλος των αμφισημιών. Η εγγενής τάση για βελτίωση της εκάστοτε συγκεκριμένης θέας είναι εμφανής: «Δε βγάζεις κουβέντα: / ήρεμα και σταθερά / επαναλαμβάνεις την ίδια κίνηση. / Δεν είναι φυσιολογικό, / είναι μάλλον η αρχή των θαυμάτων» (βλ. σελ. 41).
Εκμεταλλευόμενη τη συνειρμική μέθοδο καταγραφής των δεδομένων, η Αλεξοπούλου μας προτρέπει να εξετάσουμε τις θεματολογικές της επιλογές ως αναδιπλώσεις στο εσωτερικό του βίου. Οχι κατ' ανάγκην λυρική, η απολογητική στάση του ερωτικού προσώπου προσλαμβάνει ενίοτε τη διάσταση υπερβατικής μαρτυρίας. Τα σύνορα υποκειμένων -αντικειμένων διασαλεύονται, το όνειρο μετατρέπεται σε ον: «Στην αρχή / γίνομαι ο ταυρομάχος / κι εσύ ο ταύρος / που μου επιτίθεται / για να νικήσεις την επιθυμία. / Παλεύουμε στην αρένα, / μέχρι που αρχίζεις ξαφνικά / να υποχωρείς. / Τι έγινε ο ταύρος μου / με τα υγρά μάτια;» (βλ. το «Μίλα μου», σελ. 26). Συμπερασματικά θα έλεγα ότι η υποδόρια, ασίγαστη λύπη στο «Ποια μέρα λείπει» δεν καταργεί το δράμα του βίου υπερτονίζοντάς το, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά προσπαθεί να το εξορκίσει όσο δυναμικότερα μπορεί μέσα από τη διακριτικά ελεγχόμενη συνάρτηση των στίχων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 23/01/2004
ΚΡΙΤΙΚΗ
Η Μαριγώ Αλεξοπούλου έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των αναγνωστών της από το πρώτο κιόλας ποιητικό της εγχείρημα: Το «Πιο γρήγορα απ' το φως», που κυκλοφόρησε από τον «Κέδρο», το 2000, καταδεικνύει αν μη τι άλλο ότι η γραφή διακρίνει εύκολα τις κυριολεξίες. Ο στίχος δεν περισπάται, ούτε αναλίσκεται σε αντιπαραγωγικές μεταφορές, η δε οικονομία της έκφρασης κατοχυρώνει την αισθητική πρόταση. Με τη σημερινή, δεύτερη δοκιμή της στο χώρο της απαιτητικής αποτύπωσης των σημαιομένων, η Αλεξοπούλου δεν διστάζει να επεξεργαστεί νέα λεκτικά σχήματα, υποστηρίζοντας πάντως την όλη σκηνοθετική πράξη με μια συμπαγή, εύληπτη εικονοποιία.
Ετσι από τα τρίστιχα ή τετράστιχα του τύπου «Η μητέρα / με χάιδευε στην πλάτη / σαν να έπαιζε βιολί» και «Ηθελες να ζεις / χωρίς να χρεώνεσαι / τη φθορά / και τη συνήθεια» (βλ. «Στα ξένα» και «Οπως ο Χριστός», σελ. 25 και 13, αντιστοίχως) θα προχωρήσει στην ολοκλήρωση ευρύτερων συνθέσεων, αμεσότερου κοινωνικού περιεχομένου, βγαίνοντας στο ανοικτό τοπίο του πλανητικού γίγνεσθαι. Από την άποψη αυτή, το επιλογικό, δισέλιδο «Ενα γράμμα απ' την Παλαιστίνη» (σελ. 48 επ.) μαρτυρεί επαρκώς τις δυνατότητες της νέας ποιήτριας να συλλέξει τις διιστορικές έννοιες, να προσδώσει στο ποιητικό Εγώ το κύρος μιας επιμελέστερης συνειδητοποίησης και να διεκπεραιώσει, χωρίς αισθητικές απώλειες ή επίπλαστες ρηματικές προσχώσεις, την ουσία του πρώτου, σημαδιακού κραδασμού.
Ο συχνά γειωμένος στην αυθεντία της εμπειρίας λόγος δεν αρκείται στην έκθεση των τραυματικών ή μη γεγονότων, αλλά αποπειράται να οργανώσει μία γενικότερη στρατηγική έκφανσης, η οποία θα αποβλέπει στην αναβάθμιση της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Το εμφατικό «Δικαίωμα στη σιωπή σου» τείνει να απολυτοποιήσει τον ενορατικό τρόπο σκέψης, ενώ αξιοποιείται κατά κύριο λόγο ο ρόλος των αμφισημιών. Η εγγενής τάση για βελτίωση της εκάστοτε συγκεκριμένης θέας είναι εμφανής: «Δε βγάζεις κουβέντα: / ήρεμα και σταθερά / επαναλαμβάνεις την ίδια κίνηση. / Δεν είναι φυσιολογικό, / είναι μάλλον η αρχή των θαυμάτων» (βλ. σελ. 41).
Εκμεταλλευόμενη τη συνειρμική μέθοδο καταγραφής των δεδομένων, η Αλεξοπούλου μας προτρέπει να εξετάσουμε τις θεματολογικές της επιλογές ως αναδιπλώσεις στο εσωτερικό του βίου. Οχι κατ' ανάγκην λυρική, η απολογητική στάση του ερωτικού προσώπου προσλαμβάνει ενίοτε τη διάσταση υπερβατικής μαρτυρίας. Τα σύνορα υποκειμένων -αντικειμένων διασαλεύονται, το όνειρο μετατρέπεται σε ον: «Στην αρχή / γίνομαι ο ταυρομάχος / κι εσύ ο ταύρος / που μου επιτίθεται / για να νικήσεις την επιθυμία. / Παλεύουμε στην αρένα, / μέχρι που αρχίζεις ξαφνικά / να υποχωρείς. / Τι έγινε ο ταύρος μου / με τα υγρά μάτια;» (βλ. το «Μίλα μου», σελ. 26). Συμπερασματικά θα έλεγα ότι η υποδόρια, ασίγαστη λύπη στο «Ποια μέρα λείπει» δεν καταργεί το δράμα του βίου υπερτονίζοντάς το, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά προσπαθεί να το εξορκίσει όσο δυναμικότερα μπορεί μέσα από τη διακριτικά ελεγχόμενη συνάρτηση των στίχων.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ
ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 23/01/2004
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
