Χωρίς οίκτο

«Ναι, Μίριαμ, παντρεύτηκαν. Δε θα ξαναγυρίσουν». Ήταν η επιβεβαίωση του τρομερού φόβου που βασάνιζε τη Μίριαμ από τότε που είχε ακούσει τις φήμες για την τύχη των κοριτσιών της: η Ζάνα κι η Νάντια, ηλικίας 14 και 16 ετών αντίστοιχα, είχαν φυγαδευτεί από το σπίτι τους στο Μπέρμιγχαμ για να πουληθούν από τον πατέρα τους, τον Μουθάνα, σε «συζύγους» στην Υεμένη. Η Μίριαμ δεν άντεχε άλλο. Είχε περάσει πολλά χρόνια υφιστάμενη την απερίγραπτη περιφρόνηση του Μουθάνα, νιώθοντας πως χρησιμοποιείται απλώς σαν μηχανή παραγωγής βρεφών, συμβάλλοντας στην οικογένεια μόνο με τη γέννηση των εφτά παιδιών της. Μόλις συνήλθε από το δεύτερο νευρικό κλονισμό της, τα συνταρακτικά νέα για την άθλια ζωή των δύο κοριτσιών της, της Ζάνα και της Νάντια, έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει. Με τη συμπαράσταση ανθρώπων εμπιστοσύνης, η Μίριαμ άρχισε μια εκστρατεία για να φέρει τα κορίτσια πίσω στη Βρετανία.