Οι κοινωνικοί και πολιτικοί προσανατολισμοί του Δημήτριου Γούναρη 1902- 1922

«…Το πρωτοπαλλήκαρον του "ιαπωνικού" κόμματος είναι ο Γούναρης.
Είναι κύριος της φωνής του και των χειρών του. Όταν ομιλεί χειρονομεί τόσον κατάλληλα, ώστε νομίζει κανείς ότι πλάθει από κερί με τα χέρια του, κάθε πράγμα που θέλει να παραστήση. Και η φωνή του είναι τόσον στρογγυλή , τόσον αρτία και τόσον χειμαρρώδης, ώστε παρασύρει μέσα εις την δίνη της κάθε ακροατήν, μη επιτρέπουσα εις αυτόν να σκεφθή ούτε δευτερόλεπτον. Είναι ο κατακτητής. Και όταν ομιλεί είναι
ως να σου λέγη: ¨Ακολούθη μοι!¨ Και τον ακολουθείς χωρίς να επιχειρήσεις να σκεφθής , αν πρέπει να το κάμης. Επέτυχεν εν πράγμα:
Να δίδει ωραίαν και καθαράν μορφήν εις το βάθος των λόγων του .
Κάμνει το βάθος επιφάνειαν και επιφάνεια λάμπουσα, ωραίαν!… Χθές με την ξαφνικήν επίθεσίν του κατά της κυβερνητικής μοιρολατρείας, ανεδείχθη κοινοβουλευτικός πολεμιστής ανώτερος Ιάπωνος επερχομένου κατά των αντιπάλων του ραγδαίως και αποτελεσματικώς.
Εισάγων εις την τακτικήν των κοινοβουλευτικών αγώνων νέας αρχάς, αφήνων κατά μέρος κάθε κοινοβουλευτικόν τάκτ, έπεσε μέσα εις την μακαριότατα νανουριζομένην Κυβέρνησιν ως βόμβα και της έδωκε εν ισχυρόν τίναγμα, βροντοφωνήσας στ΄αυτί της ότι δεν είναι καιρός χασμουρημάτων αλλά εργασίας, ότι δεν είναι εποχή μπαλωμάτων αλλά δημιουργίας. Ο κ. Θεοτόκης γαλβανισθείς από την ξαφνικήν επίθεσιν
επεχείρησε να αμυνθή –λυπούμεθα- δεν επέτυχεν…».
(Εφημερίδα «Ακρόπολις» 25.4.1907)

Πρόλογος: Π.Κανελλόπουλος
Επίλογος: Κ.Δεσποτόπουλος