Ακάνθινη πόλη

Ό,τι υπήρξαμε/ κρυμμένοι πριν το φως /Αφουγγραζόμενοι παράξενες αισθήσεις κατάσαρκα/ Αντηχούσε το αδιέξοδο πίσω από εικόνες που ακόμα δεν είχαμε πλάσει/
Μονάχα την ώρα που θα βγαίναμε στο φως/ θα αποκαλύπτονταν η κάθετη συνήθεια
του ήμαστε/ Μα οι ώρες ήρθαν ανάποδα/ εικόνες ποτέ δεν είδαμε/ μόνο στο βάθος ίχνη πρωτόγονου φωτός/ παραμένοντες οριζοντιωμένοι/ δεν αναγνώρισε κανείς τον άλλον μες στο σκοτάδι/ δεν γεύτηκε το νόστιμον ήμαρ/ αγγιζόμασταν γλώσσα γλώσσα/ Όπως νεκροί με νεκρούς-



Ο ποιητής μοιάζει να περιδινίζεται παρέα με τα ερωτήματά του και οι λέξεις εναλλάσσουν αμοιβαία τις ιδιότητές τους. Μέσω του δίπτυχου Ηδονή-Οδύνη κινείται συνεχώς ανάμεσα στο ατομικό και το καθολικό, στο πραγματικό και το φανταστικό. Ο ουρανός που σκέπει αυτήν την «Ακάνθινη Πόλη», είναι οι αποσκευές του Γιώργου Αλισάνογλου, που δεν είναι άλλες από τους ποιητές του. Οι ποιητές του δεν είναι ωσεί παρόντες. Είναι δέντρα στις λεωφόρους του αειθαλή. Αναπνέουν και συμπορεύονται ο Τσελάν με τον Αναγνωστάκη, ο Χειμωνάς με τον Ασλάνογλου, ο Καρούζος με τους Μπεάτους του Ανδρέα Εμπειρίκου. Η πόλη του είναι μια πόλη ζωσμένη αλλά και σωσμένη ταυτόχρονα. Πάνω της ίπταται ένας ήλιος νεαρός και αγίνωτος ακόμη, αλλά ικανός να «αποχρησματοδοτεί το έρεβος».



Κι εγώ πάνω σ’ ένα ζαπφειρένιο κύμα/ πάντα παρήγορος πλάι στην κόλαση/ συν(άπτω) συμφωνία με το ταξίδι/ μια συμφωνία ταξιδιών/ όπως πλασμένος είμαι από φαιά υγρασία/ σήπομαι από κατακλυσμικό καιρό/ προσπαθώντας να διασχίσω τον συνωστισμό τόσης ζωής/ και να επιστρέψω θάλασσα-