Χίλιες εικόνες, ούτε μια λέξη

Για όποιον ξέρει να διαβάζει Ιστορία, το έγκλημα –τατουάζ χτυπημένο σε κλειστά βλέφαρα– αποκαλύπτεται στους επερχόμενους μόνο όταν τα μάτια του θύτη σφαλίσουν. Και για όποιον δεν φοβάται να διαβάσει τη Μοίρα, θεός και άνθρωπος πεθαίνουν στο όνομα της αγάπης μαχαιρώνοντας ο ένας τον άλλον πισώπλατα…

Τ’ απογεύματα (όταν δεν βρέχει ή δεν κάνει πολύ κρύο) ανεβαίνει στο Λυκαβηττό. Κάθεται μόνος, σαν το βοσκό Σοτιμίδη, σε μιαν ασήμαντη άκρη του λόφου –έτη φωτός από το κέντρο του κόσμου που ονειρευόταν να κατακτήσει κάποτε–, παρατηρεί την πόλη του μηρυκάζοντας τον ίδιο μονόλογο, αναμασώντας τις ίδιες αναμνήσεις, σκηνοθετεί την ίδια παράσταση με πρωταγωνιστές φαντάσματα και σκηνικό το ηλιοβασίλεμα…

Ένας Αληθεινός αιρετικός. Και όταν γράφει.

Ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα όπου εναλλάσσονται η ποίηση κι η ομορφιά της ζωής με τον απόλυτο κυνισμό, ο έρωτας με τον έρωτα σ’ όλα τα ντεσιμπέλ και τις αποχρώσεις, μπίζνες, απάτες κι αυταπάτες, μεγάλες αλήθειες και ψέματα, λευκή και μαύρη μαγεία, λευκές, σοκολατένιες και μαύρες γυναίκες, η αθωότητα με φρικαλεότητες.