Λυρικοί ποιητές V

Ο Αλκμάν, ένα από τους κύριους διαμορφωτές του αρχαϊκού λυρισμού, θεωρείται ο αρχηγέτης της χορικής ποίησης. Με άγνωστο τον τόπο καταγωγής του (εσφαλμένα μερικοί τον θεωρούν Λυδό), έδρασε κυρίως στη Σπάρτη κατά το δεύτερο μισό του 7ου αι. π.Χ. Τα έργα του, από τα οποία δεν σώζονται παρά ελάχιστα αποσπάσματα, εκδόθηκαν από τους Αλεξανδρινούς σε 6 βιβλία και περιλάμβαναν κυρίως ύμνους και παρθενία για λατρευτικές εκδηλώσεις της Σπάρτης.
Η ποίηση του Στησίχορου αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της μετάβασης από το αρχαϊκό έπος στον λυρισμό. Καταγόμενος από την Ιμέρα της Σικελίας και ασχολούμενος και αυτός με τη χορική κυρίως ποίηση, χρησιμοποίησε τα μυθικά θέματα και τον γλωσσικό πλούτο μιας ευρέως διαδεδομένης στο χώρο της Μεγάλης Ελλάδας επικής παράδοσης, μεταπλάθοντάς τα όμως στα λυρικά μέτρα και στον λυρικό τρόπο έκφρασης. Θεωρείται ο εισηγητής του τριμερούς χωρισμού των χορικών ασμάτων σε στροφές, αντιστροφές και επωδούς. Σπουδαίες, επίσης, μορφές, του αρχαϊκού λυρισμού υπήρξαν οι Τέρπανδρος, Αρίων και Θαλήτας, με αποφασιστική συμβολή στην εξέλιξη της αρχαϊκής μουσικής.