Οι μικρές Κυρίες

Τη δεκαετία του 1860 άρχισαν να δημοσιεύονται παιδικές ιστορίες της
Άλκοτ στην «Atlantic Monthly». Λόγω της απήχησής τους, της ζητήθηκε
να γράψει ένα μυθιστόρημα για κορίτσια. Αρχικά αρνήθηκε, αντιδρώντας
περίπου όπως η Τζο, το αγοροκόριτσο του βιβλίου. Έχοντας μεγαλώσει
μαζί με εξέχουσες πνευματικές μορφές, όπως ο Ρ. Γ. Έμερσον, ο Ν. Χόθορν
ή ο X. Ντ. Θορό, θεωρούσε ότι δεν της άρμοζε κάτι τέτοιο. Τα χρέη της
οικογένειας, όμως, την ανάγκασαν να αλλάξει γνώμη. Έτσι, το 1868
γράφτηκαν οι πολύ γνωστές πλέον «Μικρές κυρίες», έργο εμπνευσμένο
από τη ζωή της, το οποίο αγαπήθηκε από την πρώτη στιγμή της
κυκλοφορίας του. Η επιτυχία τους ήταν τόσο μεγάλη και τόσο άμεση,
ώστε την επόμενη χρονιά η Άλκοτ έγραψε στο ημερολόγιό της: «Δόξα
τω Θεώ. Εξόφλησα όλα μας τα χρέη και έχουμε πια αρκετά για να ζούμε
καλά... Τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχη».



«Οι μικρές κυρίες» αποτελούν μυθιστορηματική αυτοβιογραφία της δημι-
ουργού τους, της Αμερικανίδας Λουίζας Μέι Άλκοτ (1832-1888). Οι αρχές
του πατέρα της, ο οποίος ήταν δάσκαλος, φιλόσοφος και μέλος ενός
ρομαντικού και μεταρρυθμιστικού κινήματος, αντανακλώνται με πολύ
σαφή τρόπο στο έργο, το πιο γνωστό από τα συνολικά 30 βιβλία της.
Στο έργο αποτυπώνονται, επίσης, ο δικός της χαρακτήρας -στη μορφή
της Τζο-, η μαχητική της θέση κατά της δουλείας, η ευγένειά της. Στα
χρόνια του αμερικανικού εμφυλίου καταΥάχτηκε ως εθελόντρια νοσο-
κόμα. Προσβλήθηκε, όμως, από τυφοειδή πυρετό, τον οποίο δεν κατάφερε
να αντιμετωπίσει πλήρως. Πέθανε δύο ημέρες μετά τον θάνατο του
πατέρα της.