Εκδρομή στη ζωή της νεολαίας των Sixties

Πρόκειται για πολλές ωραίες ιστορίες αυτοτελείς μεν, αλλά και μέρος ενός συνόλου, που η κάθε μια παίζει το ρόλο της ψηφίδας στην αφήγηση του κεντρικού θέματος, Χαρακτηριστικό τους η ειλικρίνεια, στην αφήγηση των πραγματικών γεγονότων, αλλά ακόμη και τα μέρη που ενδεχομένως αποτελούν μυθοπλασία, δεν έρχονται για να καλύψουν καταστάσεις, αλλά να φωτίσουν αλήθειες. Μια αφήγηση μέσα στη χαρά της ανάμνησης μιας ιδιαίτερα ευχάριστης εφηβείας, στην οποία ο αναγνώστης δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το μύθο, γιατί όλα μπροστά στα μάτια του στέκουν ως θαυμαστά κι αληθινά.

Ο Πάνος, ένα ξέγνοιαστο παιδί, μαθητής της Γ ? δημοτικού, έπαιζε στα διαλείμματα στον αυλόγυρο του δημόσιου σχολείου του και, αφού επέστρεφε σπίτι, τελείωνε τα μαθήματά του και συνέχιζε το παιχνίδι στο Πεδίο του Άρεως.

Μια μέρα του 1958, οι γονείς του, του ανακοίνωσαν ότι θα έδινε εισαγωγικές εξετάσεις στο Κολλέγιο Αθηνών για να συνεχίσει εκεί τη μαθητική του εξέλιξη.

Όλοι οι επιτυχόντες των εξετάσεων παρουσιάστηκαν τον Σεπτέμβριο στο νέο σχολείο –μικρά αγόρια με κοντά παντελονάκια, άγνωστα μεταξύ αγνώστων, και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Γρήγορα ξεχώρισε η «παρέα» και άρχισε να γράφεται η ιστορία για τα καλύτερά μας χρόνια στην… οδό Ονείρων!

Σ’ αυτήν την παρέα, που παραμένει από τότε μέχρι σήμερα το ίδιο στενά δεμένη, είναι αφιερωμένο τούτο το βιβλίο. Ξαναδιαβάζοντας τις περιγραφές που περιλαμβάνει με κριτήριο τους κανόνες της σημερινής «πολιτικής ορθότητας», ίσως κάποιοι ενοχληθούν. Κρίθηκε πιο έντιμο, ωστόσο, να τηρηθούν στις ιστορίες η γλώσσα και οι κανόνες της εποχής στην οποία αναφέρονται και να γραφτούν τα πράγματα όπως τα βλέπαμε και όπως τα λέγαμε τότε.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Δεν ήταν λοιπόν οι γυναίκες πιο απόμακρες αλλά το πώς τις βλέπαμε εμείς – κάτι που ίσχυε και αντίστροφα. Επίσης, δεδομένου ότι οι κοπέλες δεν είχαν τις ίδιες ελευθερίες με τα αγόρια και δεν έβγαιναν τόσο συχνά έξω, έλειπε και αυτή η εικόνα της αφθονίας που υπάρχει τώρα – ότι δηλαδή ο κόσμος είναι γεμάτος θηλυκά. Τότε δεν το νιώθαμε αυτό. Αντίθετα, θεωρούσαμε ότι υπήρχε ανδρικός υπερπληθυσμός και ότι τυχερός θα ήταν εκείνος που θα μπορούσε να γνωρίσει και να «καμακώσει» μια κοπέλα με προσόντα. Και αυτό βέβαια έχει την ερμηνεία του στο γεγονός ότι τότε εργάζονταν συντριπτικά περισσότεροι άνδρες από γυναίκες. Άρα κυκλοφορούσαν παντού, δίνοντας την εντύπωση ότι ο κόσμος ήταν δικός τους. Και από μια άποψη ήταν, παρόλο που πολλοί υποστηρίζουν ανέκαθεν ότι οι γυναίκες είναι εκείνες που τον κυβερνούν από τα παρασκήνια. Ακόμα και οι φίλες μας οι κολλητές μπορεί να ήταν πρόθυμες να ακούσουν τα «’σώψυχα» μας και να μας συμβουλέψουν, αλλά υπήρχαν και πάλι ανεπαίσθητα, ακαθόριστα όρια που έβαζαν αυτόματο φρένο σε κάθε κατάχρηση οικειότητας. Γι’ αυτό και το να κάνεις σχέση με μια γυναίκα ήθελε δουλειά. Γενικά, η θηλυκή παρουσία στη ζωή μας ήταν πολύ ξεχωριστή, ξεκινώντας από τη μάνα μας που ούτε θα μας περνούσε ποτέ από το μυαλό να την υποτιμήσουμε ή να την προσβάλουμε. Τις είχαμε περί πολλού τις γυναίκες – τις θεωρούσαμε «ατσαλάκωτες», με την έννοια ότι είχαν έναν τρόπο να στέκονται πάνω από τα γεγονότα χωρίς να διαλύονται. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση είχαμε και φροντίζαμε να παίρνουμε τα μέτρα μας. Με δεδομένο μάλιστα τον περιορισμένο αριθμό των θηλυκών που κυκλοφορούσαν γύρω μας, όταν βάζαμε ένα στόχο σπεύδαμε να ρίξουμε αμέσως τα «παραγάδια» μας, από φόβο ότι αν χασομερούσαμε χωρίς λόγο, το «ψάρι» θα έπεφτε σε άλλα δίχτυα. Να γιατί και οι σχέσεις ήθελαν δουλειά για να ανθίσουν και να εξελιχθούν. Είναι κάτι που ακούγεται λίγο κλισέ σήμερα, αλλά στη δική μας εποχή αποτελούσε μεγάλη αλήθεια. Κι αν κάτι χαλούσε, δεν το ξεφορτωνόμασταν με την πρώτη, αλλά προσπαθούσαμε να το διορθώσουμε. Αυτή η «οικονομία» ήταν ενσωματωμένη στο DNA μας και δεν αφορούσε μόνο τα υλικά θέματα, αλλά και τα συναισθηματικά.