Ο άνθρωπος που κατάπινε φωτιές

Οταν ήταν παιδί, ο Αγγλος συγγραφέας Ντέιβιντ Αλμοντ σύχναζε στη βιβλιοθήκη της γειτονιάς του και ευχόταν να έγραφε κι αυτός κάποτε βιβλία για παιδιά. Σήμερα ο Αλμοντ θεωρείται ένας από τους συναρπαστικότερους συγγραφείς και κάθε βιβλίο του είναι ένα ξεχωριστό γεγονός. «Λίγοι συγγραφείς μπορούν να περιγράψουν τα ανθρώπινα αισθήματα τόσο καλά όσο ο Αλμοντ...» και «Οι χαρακτήρες του είναι εξαιρετικά ολοκληρωμένοι...» έχει γραφτεί. Ο Αλμοντ για το παρόν μυθιστόρημα τιμήθηκε με τα εγκυρότατα βραβεία Whitbread και Smarties (2003).

Στον «Ανθρωπο που κατάπινε φωτιές» ένα αγόρι ξεδιπλώνει τις μνήμες του από κάποιο καλοκαίρι πολύ σημαντικό γι' αυτό, εποχή που τον σημάδεψε διά βίου. Εκείνο το καλοκαίρι του 1962 γνώρισε πολλά, και πρώτ' απ' όλα γνώρισε τον άνθρωπο που κατάπινε φωτιές κι έκανε διάφορα άλλα αξιοπερίεργα κόλπα και τεχνάσματα στο Νιουκάστλ, στο παζάρι δίπλα στο ποτάμι. Εκείνος ο άνθρωπος, βλοσυρός και κακόμοιρος, γυμνόστηθος, με τατουάζ και σκουλαρίκια, ήταν ολόκληρος μια περιπέτεια...

Αλλά και ολόκληρο το βιβλίο είναι μια περιπέτεια -το πλείστον ψυχής. Γιατί εκείνο το καλοκαίρι το αγόρι ωριμάζει. Μαθαίνει να εκτιμά, να αγαπά, να απορρίπτει, να αντιστέκεται. Γνωρίζει τη χαρά της προσφοράς και, φοβούμενος άσχημα νέα για την υγεία του πατέρα του και έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν θα εκραγεί, διαπιστώνει την ομορφιά της ζωής και το πόσο πολύτιμη είναι η φιλία.