Ακάθιστος

Πρόκειται για μια εσωτερική ενδοσκόπηση του ποιητή, η οποία υλοποιείται με τη μορφή διαλόγου και βαθύτερων προβληματισμών σχετιζόμενων με τη γέννηση-δημιουργία, ανθρώπινη πορεία-εξέλιξη, αφύπνιση και εσωτερική πάλη με το εγώ. Μέσα από τις εικόνες που δημιουργούνται και μέσα από το οικείο γλωσσικό ύφος προσδίδεται μια αμεσότητα στον αναγνώστη, καθιστώντας τον από απλό παρατηρητή σε σιωπηλό μέτοχο της ποιητικής-φιλοσοφικής σκέψης, η οποία –βαθιά υπαρξιακή στα θεμέλιά της– αναδύεται μέσα από τα μύχια του ψυχικού κόσμου. Απόσπασμα από την κριτική της συγγραφέως Ν. Τσαγκαράκη: «Μπορεί στον «Ακάθιστο» ο ποιητικός λόγος να εναλλάσσεται με τον λυρικό, τα βασικά στοιχεία όμως που χαρακτηρίζουν το έργο του παραμένουν αναλλοίωτα. Γι’ άλλη μια φορά ο ποιητής μας γδέρνεται σ’ ένα δύσβατο οδοιπορικό εσωτερικού διαλόγου, στοχασμού κι αναστοχασμού, προσπαθώντας να κατανοήσει και να συνθέσει τις αντιθέσεις που διέπουν το ανθρώπινο ον: σώμα και πνεύμα, νους και ψυχή. Μοιάζει ν’ ακολουθεί το γνωμικό του Μάρκου Αυρήλιου «Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτεις», δηλαδή «Σκάβε μέσα σου. Μέσα σου είναι η πηγή του καλού και θ’ αναβλύζει πάντα, αν πάντα την αναζητείς». Λόγος μεστός, συμπυκνωμένος αποτυπωμένος σε α’ & β’ πρόσωπο, αφού αφορούν στις συνομιλίες με τον εαυτό του».