Ο βασιλεύς των ορέων

Στο θέατρο σκιών του ηττημένου ηρωισμού η Ληστεία που έζησε στιγμές δόξας τον 19ο αιώνα κατέχει περίοπτη θέση. Την επάνδρωναν οι πρώην κλέφτες και αρματολοί που δεν δέχθηκαν να ενταχθούν στην οργάνωση του νέου κράτους. Παλικάρια με τις φουστανέλες τους και τις ψείρες τους που ζούσαν φορολογώντας το κράτος από το οποίο δεν δέχονταν να φορολογηθούν. Αυτούς ανεβάζει στη σκηνή ο Αμπού με το μικρό αριστούργημα που κρατάτε στα χέρια σας. Ο Χατζησταύρος και ο μικρός στρατός που διατηρεί στην Αττική απαγάγουν πλουσία Αγγλίδα και την κόρη της, καθώς και πτωχό Γερμανό βοτανολόγο για να ζητήσουν λύτρα για την απελευθέρωσή τους. Αυτή είναι η δουλειά τους, και η δουλειά τους πάει καλά. Ο Χατζησταύρος ο οποίος έχει κερδίσει επαξίως τον τίτλο του «Βασιλιά των ορέων» έχει συγκεντρώσει σημαντικά κεφάλαια στην Αγγλία, στον οίκο συγγενούς της κυρίας Σίμσονς την οποία έχει απαγάγει. Πρώτης τάξεως υλικό για κωμωδία παρεξηγήσεων.
Πρώτης τάξεως υλικό για τη σαρκαστική πένα του Εντμόντ Αμπού ο οποίος μέσα από την αφήγηση της αιχμαλωσίας τους και της απελευθέρωσής τους φτιάχνει την προσωπογραφία της Ελλάδας. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της; Είναι μια χώρα η οποία υποτίθεται έχει εξαφανίσει τη ληστεία από την επικράτειά της, όπου όμως η χωροφυλακή συνεργάζεται με τους ληστές οι οποίοι υποτίθεται δεν υπάρχουν. Είναι μια χώρα όπου οι ληστές είναι λαοφιλείς. Είναι μια χώρα όπου ο αρχιληστής όχι μόνον αποδεικνύεται επιτυχημένος επιχειρηματίας, αλλά στο τέλος καταφέρνει να γίνει και διεκδικητής της θέσης του υπουργού Δικαιοσύνης

από τον πρόλογο του Τάκη Θεοδωρόπουλου



Αυτή η μαρτυρία του ευρυμαθούς και οξυδερκούς Γάλλου συγγραφέα και δημοσιογράφου είναι εκ πρώτης όψεως οι εντυπώσεις του από το «μικρόν βασίλειον» στη δεκαετία του 1850, εντυπώσεις που εν πολλοίς πίκραναν πολλούς Έλληνες της εποχής (αλλά και αργότερα) για τον απλούστατο λόγο ότι ο χαρακτήρας του Αμπού διακρίνεται για την ευθύτητα και τον ρεαλισμό του. Έδωσε, με άλλα λόγια, τη δική του ακτινογραφία του Έλληνα, της χώρας, της πρωτεύουσας, των θεσμών, της κοινωνίας, των εθίμων, του τρόπου ζωής. Αν και εξαίρει σε πολλά το πνεύμα ελευθερίας των Ελλήνων, εντούτοις, ο Αμπού βλέπει όλα όσα διαχρονικά συνοδεύουν τον «ελληνικό τρόπο».
Νίκος Βατόπουλος, Η Καθημερινή