Το μέλι και το κώνειο

Γιατί αυτή η ανήκουστη ποικιλία των έμβιων όντων; Γιατί το φύλο; Γιατί ο θάνατος; Γιατί ο άνθρωπος, θεωρούμενος ατομικά, χάνει κάθε σημασία; Ποια είναι τα μυστικά της αναγνώρισης του άλλου; Ποιο είναι το μυστικό των έντονων επικοινωνιών ανάμεσα στα ζωντανά κύτταρα; Ο άνθρωπος έχει, μήπως, προσαρμοστεί στις μοναδικές συνθήκες που του έχουν οριστεί;
Ξέρω μια κοινωνία, εξηγεί ο Ζαν Αμπυρζέ όπου πάνω από 50 δις έμβια όντα σχηματίζουν μια αρμονικότατη και ισορροπημένη κοινότητα. Και ξέρω και μιαν άλλη κοινότητα έμβιων όντων, δέκα φορές μικρότερη αριθμητικά, που δεν τα καταφέρνει να βρει την ισορροπία της, αλληλοσπαράζεται, αλληλοεξοντώνεται, ανακατεύει απερίσκεπτα, σε μια τρομερή αταξία, τη συνεργασία και τη διχόνοια, την πραότητα και το μίσος. Η πρώτη είναι η κοινωνία των έμβιων κυττάρων που αποτελούν έναν άνθρωπο. Η άλλη είναι η κοινότητα των ανθρώπων που ζουν πάνω στην ίδια γη. Πρέπει να αναρωτηθούμε, μήπως η ολοένα αυξανόμενη γνώση μας για τους κρυφούς μηχανισμούς στους οποίους βασίζεται η αρμονία της μιας θα μπορούσε ίσως να χρησιμεύσει και στην άλλη. Οι πρόοδοι της βιολογίας μπορούν, μήπως να αποτελέσουν την πηγή πληροφόρησης και την αναζήτηση μιας ηθικής;




Η ζωή δεν είναι μόνο πίκρες και παραλογισμοί, χλεύη και μασκαράτες (το κώνειο), είναι και οι χαρές και η τρυφερότητα, οι θαυμαστοί ουρανοί, τα παρήγορα πρόσωπα (το μέλι). Η ζωή είναι ένα φαρμακερό γλύκισμα που καλύπτεται από ένα γλυκύτατο σιρόπι.
Ένας τρόπος διαφυγής για τον άνθρωπο είναι να κλείσει τα μάτια του μπροστά σ' αυτό το διφορούμενο, να λησμονήσει ό,τι είναι οδυνηρό και παράλογο και να χαίρεται τις ευτυχισμένες ώρες, τις απολαύσεις, την επιτυχία της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας και της δημιουργίας, την ευεργετική ζεστασιά που χαρίζουν οι φιλίες και οι έρωτες. [...]