Η τελική λήθη

Κριτικές

1. Πόσο δύσκολη μπορεί να αποδειχθεί η ανανέωση ενός είδους, το οποίο αφού πέρασε μέσα από σελίδες δόξας έφτασε στο να μοιάζουν σήμερα οι κύριοι εκφραστές του με κατεστημένο χειρότερο εκείνου που γέννησε την εξέγερσή τους; Σε μία χώρα, όπου η σάτιρα κατάντησε συνώνυμο της χυδαιότερης τηλεοπτικής προπαγάνδας, ο Ανάν πετυχαίνει το ακατόρθωτο δημιουργώντας μια ολοκαίνουρια, ακαταμάχητα φαρμακερή γραφή, που δε κάνει παρά το στοιχειώδες: δε σέβεται τίποτα και κανέναν, ούτε καν τον ίδιο της τον εαυτό και τα εκφραστικά του μέσα. Όπως και στο «Και ύστερα Ήρθες και μ’ Έλυσες», ο πολυ(α)μήχανος συγγραφέας κατασκευάζει ένα εφιαλτικό λογοτεχνικό σύμπαν, κωμικό στα όρια της κατάθλιψης και σαρκαστικό σε βαθμό κακουργήματος. Οι μικρές και -φαινομενικά μονάχα- αυτόνομες ιστορίες του μυστηριώδους «βαβελίστα», σημαδεμένες από την αναρχική εικονογράφηση του alter ego του, έρχονται να μας υπενθυμίσουν πως η πλάκα είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Προσωπικά τρέμω στην ιδέα του τι μας επιφυλάσσει ακόμα αυτός ο άνθρωπος.

Γιάννης Αντάμης

2. Θα τον λατρέψεις ή θα τον μισήσεις. Αδιάφορος σίγουρα δεν θα σου φανεί. Ιστορίες καθημερινότητας δοσμένες με πικρό, ιδιαίτερο χιούμορ. Αθυρόστομος ώρες ώρες, ο συγγραφέας επιτίθεται στη ρουτίνα και τη ξεφτιλίζει, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως πίσω απ’ τον μεγαλύτερο κυνικό, βρίσκεται «ένας ακόμα ευαίσθητος άνθρωπος που δεν θέλει να τον πιάνουν συνέχεια μαλάκα».

Δημήτρης Γκιούλος, Περιοδικό "Bookmarks", τ. 8, 21/4/2010