Με πέδικλα

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, άκουγαν παραμύθια και οι μεγάλοι κι έκρυβαν τις δικές τους ιστορίες υποταγμένοι κοινωνικά στη συνήθεια. Οι ήρωες στις ιστορίες τους αν κι ήτανε άλλες φορές καλοί και άλλες παράξενοι, εντούτοις έμοιαζαν καλουπωμένοι σε χρυσά αυγά, υποψήφιοι στο πάνθεον των αγίων. Η γιαγιά Αναστασία και οι κόρες της Ουρανία και Αφροδίτη, ο κύριος Διονύσης, ο Αχιλλέας και η Άννα, ο Μενέλαος, η Διώνη, ο Λίνος, ο παπα-Ντίνος και φυσικά η Εύα και ο Μάριος έζησαν σ’ ένα τέτοιο ανθρώπινο παραμύθι, γεμάτο με αισθήματα, συναισθήματα και πολλά λάθη. Ένα παραμύθι όσο παράξενο, άλλο τόσο και απλό, όσο αληθινό, άλλο τόσο κι απίθανο.
Το παρελθόν στις πτυχές εκείνου του παραμυθιού μπερδεύονταν με το παρόν σ’ έναν κύκλο επανάληψης, κι ας περνούσαν τα χρόνια. Ένας κύκλος ζωής που το μόνο που δεν άλλαζε ήταν η πάλη του ανθρώπου ανάμεσα στο αγαθό και στο υποχθόνιο και την αγάπη σε όλες τις πτυχές της να στολίζεται και να φουσκώνει σαν το παγώνι που κοσμούσε εκείνο το παλιό περιβόλι του νησιού. Αυτή η αγάπη μεταμορφώνεται από λουλουδένια άνοιξη, σε κακιά χειμωνιάτικη μπόρα. Μια μάνα που όσο κι αν προσπαθεί να αγκαλιάσει τα παιδιά της, μόνο τρόμο χαρίζει. Τρέχουν τα άμοιρα να κουρνιάσουν στην αγκαλιά της και συναντούν το χέρι ξένο στο στόμα τους να επιβάλει την τάξη και η υποταγή στην επιλογή άλλων, φέρνοντας ολούθε την επιθυμητή ισορροπία. Ένα πάπλωμα, άλλοτε βρόμικο κι άλλοτε μυρωδάτο, πάπλωμα πάντως, να σκεπάζει κάθε διαφορετικό κι ανάρμοστο συμβάν στον κόσμο της συνήθειάς μας.
Ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστές το καλό και το κακό. Με τον θάνατο να γυροφέρνει εκεί γύρω και να είναι ίδιος ο θύτης με το θύμα ενώ η ανθρώπινη αδυναμία γεννάει μοναξιά και στέλνει τον άνθρωπο από τη μια στον βωμό της απόγνωσης κι από την άλλη στο βασίλειο του έρωτα, στο πάθος.