Αναδρομές και μαρτυρίες (1941-1981)

Το βιβλίο του Σπύρου Αναστασιάδη έρχεται να προσθέσει το δικό του λιθαράκι στο δημοκρατικό αγώνα του δημοκρατικού κόσμου της πατρίδας μας κατά τη σύγχρονη Ιστορία μας. Μέσα από βιώματα και προσωπικές εμπειρίες αφήνει το βιβλίο αυτό να διαφανεί η συνεχής αγωνία και ο επίμονος αγώνας του λαού μας ως συνόλου και ως απλών μονάδων να κερδιθεί το στοίχημά του με την Ιστορία: Να γίνει ο Λαός Δημιουγός της Ιστορίας του.



Στα τέλη Ιουνίου 1967 ιδρύεται το "Δημοκρατικό Εθνικό Κίνημα Αντίστασης" από άτομα των Δημοκρατικών κυρίως Συνδέσμων, όπου συμμετέχει και ο συγγραφέας Σπ. Αναστασιάδης. Ο τελευταίος μαζί με τον Α. Κακλαμάνη αναλαμβάνουν την κατασκευή και λειτουργία του ραδιοφωνικού σταθμού. Από τον Οκτώβριο 1967 άρχισαν οι συλλήψεις των μελών της. Ο Σπ. Αναστασιάδης συλλαμβάνεται το Νοέμβριο. Μετά από 40 μέρες κράτησης στη Γεν. Ασφάλεια και μετά την αποτυχημένη ανάκριση από τους Μπάμπαλη και Μάλλιο, μεταφέρεται στη φυλακή της Τρίπολης, όπου συναντιέται με αρκετούς συναγωνιστές του. Αποφυλακίζεται τον Ιανουάριο 1968. Εντωμεταξύ, συγκροτείται η αντιστασιακή οργάνωση "Ελεύθεροι Έλληνες" (Ε.Ε.). Το Μάρτιο 1969 συνεργάζονται με τους Ε.Ε. οι ομάδες του Γρ. Υψηλάντη και του Σπ. Αναστασιάδη. Μέχρι τον Αύγουστο όμως ανάμεσα στους δεκάδες συλληφθέντες είναι και οι παραπάνω.
Ο συγγραφέας οδηγείται στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Παρά τις 200 ώρες ορθοστασίας, αρνείται να μιλήσει. Αλλά και όταν θα γίνει η ανάκριση, παρουσία του Θεοφιλογιαννάκου και Χατζηζήση (γνωστών βασανιστών), τίποτε το σπουδαίο δεν θ` αποκαλύψει. Αφού θα διαμείνει εφτά περίπου μήνες σ` ένα απομονωμένο και σκοτεινό δωμάτιο ενός επιταγμένου ξενοδοχείου στην περιοχή της Δροσιάς, από τις 12 Απριλίου 1970 θα βρίσκεται εκτοπισμένος στα Κύθηρα. Εκεί, από την πρώτη στιγμή θα μελετήσει την απόδρασή του, η οποία όμως θ` αποτύχει. Έτσι αποφασίζεται νέα μετακίνηση, τον επόμενο μήνα, για το Κερασοχώρι της Ευρυτανίας, όπου θα διαμείνει περίπου ένα χρόνο. Εξαιτίας της δικής του άρνησης και με τη δική του προτροπή, αναγκάστηκε η χούντα να καταργήσει το βιβλίο παρουσιών των εκτοπισμένων. Αυτή ακριβώς η «πρωτοβουλία» του είχε ως αποτέλεσμα να παραταθεί ο χρόνος της εκτόπισής του. Καινούριος τόπος εξορίας το Θέρμο Τριχωνίδας της Αιτωλοακαρνανίας. Τελικά στις 19 Δεκεμβρίου 1971, απελευθερώνεται, αν και η παρακολούθηση από τα όργανα της χούντας θα συνεχιστεί χωρίς διακοπή, για να σταματήσει στις 20 Ιουλίου 1974.