Το υπόγειο της οδού Τάδε

Σκόρπια λόγια
Ο φόβος, αυτός ο υπέροχος τραγικός μου φίλος, ο συνοδοιπόρος μου σε όλες τις αποφάσεις που ποτέ δεν πήρα. Για κάποιον λόγο υπήρχε στη ζωή μου σαν μια στολή που μου έδωσαν να φοράω και να πορεύομαι με αυτή. Περπατούσε πάντα δίπλα μου, κοιμόταν μαζί μου, μπλεκόταν ανάμεσα στα σύμφωνα και τα φωνήεντα και δε με άφηνε να δημιουργήσω τις λέξεις που ήθελα να πω. Έκοβε βόλτες τα βράδια στα όνειρά μου και δε με άφηνε να ονειρευτώ την πραγματική ζωή. Και όσο περνούσαν τα χρόνια δεν ήταν μόνος του, έφερνε καθημερινά και ‘κάποιον ακόμα’, δεν ήμουν πλέον με τον ‘φόβο μου’, αλλά με ‘τους’ φόβους μου. Κάθε μέρα και άλλοι και άλλοι και άλλοι. Και κάθε μέρα όσο ψηλώνεις σωματικά μικραίνεις ψυχικά, συναισθηματικά. Γίνεσαι ένας νάνος μέσα στο ίδιο σου το σώμα.
Ο φόβος μειώνει τα επίπεδα αυτοπεποίθησης και αυξάνει τον εγωισμό, σε κάνει τσιγκούνη στα συναισθήματα, και χουβαρντά στην κακία. Νομίζω όμως το ρεσιτάλ του το δίνει στον έρωτα, εκεί που φοβάσαι να εμπιστευτείς, φοβάσαι να αφήσεις τον άλλον να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει, φοβάσαι να του πεις σ’ αγαπώ.