Η ζαλάδα των χρωμάτων. Η σαγήνη της γραμμής

«Όσο και αν ακούγεται παράξενο, πριν γίνω ζωγράφος στον ξύπνο μου υπήρξα ζωγράφος στον ύπνο μου! Στην Πόλη, όπου γεννήθηκα, το παιδικό μου όνειρο με μετέφερε μια νύχτα στο κέντρο μιας στενόμακρης αίθουσας που τους τοίχους της στόλιζαν ζωγραφιές μου. Όρθια εκεί, ήμουν πολύ συγκινημένη. Ξάφνου πάγωσα – ίσως να είχα ξεσκεπαστεί», σημειώνει η ίδια η ζωγράφος Νέλλη Ανδρικοπούλου στον κατάλογο της έκθεσης.
'Αγνωστη τόσο στο ευρύ κοινό όσο και στους ειδικούς, η Ανδρικοπούλου αποτελεί μία από τις πλέον ιδιαίτερες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Γεννήθηκε το 1921 στην Κωνσταντινούπολη, και το 1936 η οικογένειά της μετακόμισε στην Ελλάδα. Το 1939 γράφτηκε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1943 μπήκε στο εργαστήριο του Μιχάλη Τόμπρου, προκειμένου να σπουδάσει γλυπτική. Τα Χριστούγεννα του 1945 σαλπάρισε –μαζί με αρκετούς άλλους– με το θρυλικό λίμπερτυ «Ματαρόα», και έμεινε στο Παρίσι σπουδάζοντας γλυπτική. Εκεί, τον Μάιο του 1947, εξέθεσε στην Πανεπιστημιούπολη γλυπτικά και ζωγραφικά της έργα, μαζί με άλλους Έλληνες υποτρόφους, τον Κώστα Κουλεντιανό, τον Μέμο Μακρή κ.ά. Στα τέλη του 1947 επέστρεψε στην Αθήνα και το 1949 έγινε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας «Αρμός». Έλαβε μέρος –με ζωγραφικά έργα και σχέδια– στην έκθεση της ομάδας, στο Ζάππειο, τον Δεκέμβριο του 1949, καθώς και στην έκθεση που πραγματοποίησε ο «Αρμός» στη Θεσσαλονίκη, τον Μάιο του 1950. Είχε ήδη γνωρίσει τον Νίκο Εγγονόπουλο, στην Πανελλήνιο του 1948, τον οποίο και παντρεύτηκε τον Μάρτιο του 1950. Όμως, ο γάμος της με τον Εγγονόπουλο την απομάκρυνε σταδιακά από την τέχνη. Το 1954 το ζευγάρι χώρισε και η Ανδρικοπούλου ξεκίνησε μια νέα σταδιοδρομία ως ξεναγός, συνεχίζοντας να ζωγραφίζει και, κυρίως, να σχεδιάζει. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 χρονολογείται το πλούσιο μεταφραστικό και λογοτεχνικό της έργο, με τα βιβλία της να έχουν περισσότερο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα, όπως τα Επί τα ίχνη του Εγγονόπουλου (εκδόσεις Ποταμός, 2003) και Το ταξίδι του «Ματαρόα» (εκδόσεις Εστία, 2007).
Στην έκθεση που διοργανώνει το ΜΙΕΤ εκτίθεται μια επιλογή από το έργο της Ανδρικοπούλου, παρουσιάζοντας, στην πραγματικότητα, την πρώτη έκθεση της ζωγράφου μετά το 1950 και ταυτόχρονα την πρώτη της αναδρομική παρουσίαση. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για σχέδια και υδατογραφίες, και δευτερευόντως για ελαιογραφίες και τέμπερες από τα χρόνια των σπουδών της στην Αθήνα και στο Παρίσι, από την εποχή που βρισκόταν σε στενή επαφή με τους καλλιτέχνες του «Αρμού» (τον Γιάννη Μόραλη, τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Νικόλαο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τον Νίκο Νικολάου, τη Ναταλία Μελά, τον Μίνω Αργυράκη κ.ά.), από την περίοδο του γάμου της με τον Εγγονόπουλο, αλλά και αργότερα, από τα ταξίδια της ανά την Ελλάδα (ιδίως στα νησιά του Αιγαίου). Μέσα από τα έργα αυτά ανασυντίθεται το κλίμα της δεκαετίας του ’40 και του ’50, φωτίζονται τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια αλλά και η σχέση της Ανδρικοπούλου με τον Εγγονόπουλο, ενώ στα σχέδια των επόμενων δεκαετιών αναπαρίσταται η Ελλάδα καθώς αλλάζει δραματικά κάτω από την καταιγιστική επίδραση του τουρισμού.