Νιγηρίας Αλεξάνδρου παρακαταθήκες

Στην Ιερά Επισκοπή Νιγηρίας κατέστη Επίσκοπος την 24η Νοεμβρίου 1997 «οικονομικώς καθιστάμενος ομοιοπαθής διδάσκαλος επέχων τον του Κυρίου θρόνον... δια το μη δύνασθαι την του ανθρώπου φύσιν την της Θεότητος υπενεγκείν ουσίαν». Μη διαψεύσας ποτέ τας ελπίδας του χειροτονήσαντος αυτόν, μακαριστού Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Πέτρου του Ζ', αλλ' αναδειχθείς: «δίκαιος και διακριτικός οικονόμος της αρχιερατικής χάριτος, μιμητής του αληθινού Ποιμένος, θείς πολλάκις και πλειστάκις την ψυχήν αυτού υπέρ των Προβάτων Αυτού, οδηγός τυφλών, φως των εν σκότει, παιδευτής αφρόνων, διδάσκαλος νηπίων, φωστήρ εν κόσμω καταρτίσας ενδελεχώς τας ψυχάς τας εμπιστευθείσας αύτω επί της παρούσης ζωής, και πλέον παρίσταται εν τω Βήματι Κυρίου ακαταισχύντως λαμβάνων τον μέγαν μισθόν, ον ητοίμασεν Κύριος τοις αθλήσασιν υπέρ του κηρύγματος του Ευαγγελίου Του», «ότι κατεκόσμησεν εαυτόν πάση σεμνότητι και ανέδειξεν εαυτόν άξιον του αιτείν τα προς σωτηρίαν του λαού αιτήματα και επήκουσεν Αυτού».
Το ανά χείρας πόνημα αποτελείται από τέσσαρες απομαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις του μακαριστού Επισκόπου Αλεξάνδρου, τις οποίες εξεμαίευσε η ένζηλος θεολογική διάκρισις του μουσικολογιωτάτου Άρχοντος Δικαιοφύλακος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και διακεκριμένου θεολόγου κ. Παναγιώτου Ανδριόπουλου μέσα στο διάστημα των εικοσιπέντε ετών διακονίας αυτού.
Η όλη προσπάθεια αποτελεί μια πρώτη απόπειρα ψηλαφήσεως και σχηματισμού μιας αδρής σκιαγραφίας της πολυσχιδούς προσωπικότητας του εκλιπόντος Επισκόπου και του συνεχούς, εν αγάπη και αγωνία, θεολογικού, αποστολικού, εθνολογικού και πολιτιστικού πλουτισμού του μέσα από προσωπικές θυσίες και έρευνες επί του πεδίου ης Ορθοδόξου Ιεραποστολής στην Αφρικανική Ήπειρο. Ο Νιγηρίας Αλέξανδρος διεκρίνετο από μια έμφυτη ευγένεια, μια ανεξάντλητη αγάπη για τον «πλησίον» και τις συνθήκες της ζωής του, μια βαθειά θεολογική κατάρτισι στην ιστορική πορεία της Εκκλησίας αλλά και μια οπτική και διακριτική ευχέρεια αυτή η θεολογία να ανταποκρίνεται στο φευγαλέο παρόν του σήμερα αλλά και να αντέχει το εγγύς και το μακράν του μέλλοντος. [...]