Σκιές στην Αθήνα (The dream)

Με παιγνιώδη διάθεση ο Μίμης Ανδρουλάκης αλλάζει μάσκες συνεχώς και μας προσφέρει έναν απολαυστικό, κατά απομίμηση του Πλάτωνα, διάλογο όπου καταθέτει έναν πραγματικό χείμαρρο από ιδέες οικονομικοπολιτικοκοινωνικοφιλοσοφικές (ουφ, το έγραψα!), οι οποίες τον απασχολούσαν κατά το μακρινό καλοκαίρι του 1994. Όλο το βιβλίο μοιάζει με ένα μισοαστείο μισοσοβαρό αιρετικό σύγγραμμα που δεν ξέρω αν ανταποκρίθηκε στις προθέσεις του συγγραφέα του. Είναι από εκείνα τα έργα που τον πρώτο λόγο έχει ο αναγνώστης, δηλαδή, εκεί που η ερμηνεία ξεπερνά και υπερκαλύπτει κατά πολύ τις στοχεύσεις του κάθε δημιουργού. Είναι δηλαδή στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη αν θεωρήσει ότι το βιβλίο δεν είναι τίποτα άλλο από αερολογίες ή αν του αξίζει μια δεύτερη και μια τρίτη ματιά, όταν μάλιστα το περιεχόμενο δεν είναι επιστημονικό αλλά κυρίως πολιτικό. Εμένα μου άρεσε πολύ αν και πολλά από αυτά που κατατίθενται μοιάζουν ανεφάρμοστα και ουτοπικά ( π.χ. ο νέος άνθρωπος του 21ου αιώνα πρέπει να είναι ο homo ludens, αυτός που θα αντιμετωπίζει τη ζωή, τη δημιουργία και την εργασία ως έναν καλό αγώνα, ως ένα παιχνίδι όπως ακριβώς κάνει το αθώο παιδί- που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν νομίζω να είναι τόσο αθώο όσο θέλουμε να πιστεύουμε...) ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης όπως η σημερινή. Περιττό να τονιστεί ότι αρκετές από τις προβλέψεις που κάνει έχουν διαψευσθεί πλήρως. Εν κατακλείδι, το βιβλίο πιστεύω ότι ανταποκρίνεται στον αιρετικό τύπο πολιτικού που αντιπροσωπεύει ο αμφιλεγόμενος Μίμης Ανδρουλάκης και ήταν την εποχή εκείνη ένα πρώτο δείγμα γραφής για τα υπόλοιπα που θα ακολουθούσαν.