Μόνικιν ο τελευταίος των Μουνικανών θρυμματοθυμάται (τόμος Α Β)

Ο Μόνικιν, ο Μουνικανός, ο μούνος (μόνος) ικανός, ο άλλος μας εαυτός, Αναγνώστη, είναι μια υακίνδινη διαδήλωση από λέξεις, πνευματωμένες, οξείες και βαρείες και περισπωμένες, ψηφίδες ενός αόρατου, μα αισθητού, αισθησιακού, βακχικού μωσαϊκού, που συνθέτει μίαν ωραία "βυζοντινίζουσαν" εικόνα, στεφανωμένη με ειρωνική οργή και σαρκαστικό πνεύμα, που πυροδοτεί τον λόγον της "αλάθειας", και πυρπολεί διανοίας κωλορεβερέντζηδων, εδαφιαίως υποκλινομένων, μετά προβολής των οπισθίων, εις την ιδίαν αυτών ιδιωτείαν.
Χιουμοριστικό, σκωπτικό, λογοπαικτικό, προκλητικό, αλλόκοτο, ανεννόητο, μα νοητό, είναι το βιβλίο, στο οποίο ένας καινούργιος κόσμος, αναδύεται, ανευλαβώς κι ελευθερίως, "Ζωντανός ορατός που τα ορατά περιέχει, εικόνα του νοητού..."
Ένας κόσμος πολυδιάστατος και πολύσημος, γεμάτος αντιθέσεις και αρμονικός ταυτοχρόνως. Άλλωστε, από τα αντίθετα, όπως η Φύση, και όχι τα όμοια, δημιουργεί ο Μόνικιν την αρμονία-συμφωνία του, και προκαλεί, διεγείρει και προσκαλεί τη σκέψη να ερευνήσει και να σκεφτεί, να υπάρξει, αμφιβάλλοντας, σαστισμένη.
Ο πανούργος Μόνικιν, Μουνικανός, Πρωτέας έχει στήσει τον χορό των μεταμορφώσεων, και προκαλεί και προσκαλεί στο πανηγύρι των λέξεων. Και αν, ο λόγος (εκ)μηδενίζεται, είναι γι' αυτόν τον λόγο που αποκτά τη δυνατότητα των διαφορετικών, πολλών και πολλαπλών συνδυασμών, προκλήσεων και αμφισβητήσεων των καθεστωτικών εννοιών και συμβόλων του "πσαίματος".
Και καθίσταται, γι' αυτόν τον λόγο, ο Λόγος, Πνεύμα που όπου θέλει πνέει. Και εν είδει λέξης σαρκωμένης, πνέει, αγέρας φρέσκος, και δροσίζει νου, καρδιά κι αισθήσεις. Σε κάθε φράση, σε κάθε λέξη, υπάρχει κρυμμένη, όπως στο πεντελικό μάρμαρο, η μορφή της Αφροδίτης, η μορφή της ομορφιάς. Και ο γλύπτης Μόνικιν Μουνικανός την σμιλεύει σε θεσπέσιο γλυπτό, ανεννόητο, μα νοητό και αισθητό, που προβάλλει μπροστά στα μάτια μας. Μα, γνώριζε, αναγνώστη, πως πάντα δα σου ξεφεύγει η ομορφιά. Θα παίζεις μαζί της κρυφτό, σ' ένα παιχνίδι όπου ο χρόνος είναι "παις παίζων, πεσσεύων" και όπου "παιδός η βασιληίη."...
"Αεί παις", -παίρνει πολύ καιρό για να γίνεις νέος, γράφει ο Πικάσο-, ο Μόνικιν, "ωραίος ως Έλληνας", με καρδιά και ψυχή παιδιού, με νου και γνώση γεμάτη κόσμους και πείρα της ζωής, βλέπει και γράφει την "αλάθεια" των πραγμάτων.
Ο Μόνικιν είναι ένα βιβλίο για τους Ευέλπιδες Λοξίες του Άφατου. Είναι η ολότητα της ενικότητας, όπου το Ένα-Όλον εκφράζεται και παρουσιάζεται με μύριους τρόπους και μύρια χρώματα.
Τον Μόνικιν μπορείς να την καταλάβεις, αναγνώστη, μόνο με τα άγρυπνα μάτια της ψυχής σου, με τον "Εγώφθαλμο" του νου σου.
"Βίρα την άγκυρα", λοιπόν, αναγνώστη. Άφησε το λιμάνι των αυτονοήτων, αν βαρέθηκες τους δεσμοφύλακες της σκέψης σου, την ελεεινή σημερινή πραγματικότητα. Άνοιξε πανιά, για τη θάλασσα της αφκιασίδωτης πραγματικότητας, χωρίς "πολιτικώς ορδές" τσιριτσάντουλες. Χωρίς σεμνότυφα φτιασίδια.
Και θ' απορήσεις, με τον ψεύτη κόσμον τούτον, και θα θελήσεις να τον αλλάξεις, αλλάζοντας ο ίδιος, καθώς θα πλέεις, για το νησί της Μονικινοτοπίας, όπου παίρνουν τα όνειρα εκδίκηση...