Γιώργος Παπανδρέου

Αναζητήσατε τον άνθρωπο!
Ο Γιώργος Παπανδρέου από την πρώτη νεανική ηλικία, μαθητής έφηβος, σπουδαστής, εργαζόμενος, δραστήριος πολίτης· παντού και πάντα.
Την αλήθεια αναζητήσαμε, μέσα από τις όσες διηγήσεις και συνεντεύξεις συλλέξαμε σταγόνα σταγόνα από τον φίλο και συμμαθητή, τον συνεργάτη, τον συνάδελφο πολιτικό, με τον τρόπο μας και με το χέρι στην καρδιά.
Δεκαπέντε μέρες ήταν πολύ λίγες -ακόμη και οι είκοσι πέντε, εντέλει- για να ιχνηλατήσουμε την προσωπική του διαδρομή.
Πετύχαμε ή όχι; Με ήσυχη συνείδηση περιμένουμε το χρόνο να δείξει· και εσάς, τους πολίτες, να κρίνετε.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



Τι μαθαίνουμε για τον Γιώργο Παπανδρέου από το βιβλιαράκι που μόλις κυκλοφόρησαν οι δύο συγγραφείς, σπεύδοντας να μας τον συστήσουν μέσα από τις μαρτυρίες οικείων, φίλων, συνεργατών; Οχι περισσότερα απ' όσα γνωρίζαμε. Οτι ο Γιώργος ήταν «παιδί της εποχής του», ένας δραστήριος πολιτικά νέος, όπως και όλοι μας, τότε. Οτι ήταν προσηνής, απλός, ευγενής, χαμηλόφωνος -ό,τι δηλαδή βλέπουμε και σήμερα. Οτι διαθέτει ευρείες αντιλήψεις και όσφρηση για το «καινούριο». Οτι είναι αγαπητός. Και ότι στα δεκαπέντε του, όταν οι μαυροσκούφηδες εισέβαλαν στο οικογενειακό σπίτι για να συλλάβουν τον πατέρα του, βίωσε τη φρίκη της απειλής: κάποιος του κόλλησε ένα πιστόλι στον κρόταφο. Κάτι που έχουν ζήσει, ωστόσο, πολλά παιδιά αριστερών γονιών σε ανάλογες στιγμές.

Τέτοια βιβλία, ασφαλώς, τα επιβάλλουν οι περιστάσεις. Η απότομη εκτίναξη του Γιώργου Παπανδρέου στην κορυφή του κόμματός του σε συνδυασμό με το βαρύ παρελθόν του ονόματός του πυροδοτούν το ενδιαφέρον κι ερεθίζουν την περιέργεια. Οσο κι αν ο ψύχραιμος αναγνώστης -ακόμη κι αν συμμερίζεται το «όραμα» του νέου προέδρου της δημοκρατικής παράταξης- αναρωτιέται τι ακριβώς κομίζει αυτή η νέα έκδοση, όσο κι αν «κουμπώνεται» διακρίνοντας μιαν υπέρμετρη έμφαση στην εικόνα του ανδρός και όχι στην πολιτεία του, γεγονός παραμένει ότι η μικρή αυτή προσωπογραφία του νέου προέδρου διαφυλάσσει τη θέρμη, τον αυθορμητισμό και την αμεσότητα της προσωπικής μαρτυρίας. Είναι συμπαθητικές ακόμη και διασκεδαστικές οι αναμνήσεις των φίλων, αξιανάγνωστες οι αποτιμήσεις των συνεργατών. Φυσικά, θα ήταν ακόμη πιο ενδιαφέρον αν διαβάζαμε και τη γνώμη, όχι πολλών, ενός ή δύο πολιτικών αντιπάλων. Το αποτέλεσμα θα ήταν πιο ισόρροπο, λιγότερο αγιογραφικό. Ομως τι τα θέλετε; Ποτέ η πολιτική δεν αρνήθηκε την υπερβολή -και το βιβλίο των Μ. Αννίνου, Α. Κακολύρη είναι απλώς μία ακόμη εφαρμογή αυτής της αλήθειας. Ξεφυλλίζοντάς το, ακόμη κι αν καθυστερήσει, χαμογελώντας με συμπάθεια, στις σελίδες του, ο καλόπιστος αναγνώστης δεν θα αποφύγει ένα ερώτημα: Θα μπορούσε ένας μετριοπαθής άνθρωπος όπως ο Γιώργος Παπανδρέου να απολαύσει αυτήν την κατάλυση του μέτρου και την κατάχρηση των υπερθετικών από τα οποία βρίθει η ανά χείρας αγιογραφία -συγγνώμη, προσωπογραφία του;



ΒΙΡΓΙΝΙΑ ΜΑΝΤΑ

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 05/03/2004